Ο Παναθηναϊκός χθες το βράδυ απώλεσε το πλεονέκτημα έδρας με έναν πρωτόγνωρο τρόπο από την Φενερμπαχτσέ και από φαβορί έγινε αουτσάιντερ, με την συνέχεια της σειράς να τον βρίσκει σε αρκετά δύσκολη θέση.
Μαζί με την ήττα ξεκίνησαν -όπως αναμενόταν- και τα αναθέματα για τον Πασκουάλ.
Πόσο ανίκανος είναι, πόσο λίγος φάνηκε, πόσο πόσο πόσο...
Είναι ο ίδιος προπονητής που πριν λίγες ημέρες είχε κάνει τον Παναθηναϊκό ακλόνητο φαβορί (κάτι που ποτέ δεν ήταν) για την πρόκριση στο Final 4. Χθες λοιπόν αυτός ο άνθρωπος βαφτίστηκε ανίκανος.
Καθόλου περίεργη αντίδραση. Όμως ευτυχώς, η εποχή Ομπράντοβιτς εκτός από τίτλους και στιγμές χαράς, μας έμαθε και άλλα πράγματα. Όπως να μην ισοπεδώνουμε τα πάντα, να σεβόμαστε αυτόν που κάθεται στην άκρη του πάγκου. Και ο Καταλανός, αν μη τι άλλο, αξίζει τον σεβασμό μας ή τουλάχιστον την πίστωση χρόνου.
Αν προκριθεί δεν θα είναι ούτε ένας νέος Ζοτς, αν αποκλειστεί δεν θα είναι για να φεύγει. Από την πρώτη στιγμή που ήρθε, όλοι είπαμε πως είναι ο πρώτος σοβαρός προπονητής από το πάνω ράφι που αξίζει σε έναν Παναθηναϊκό που βλέπει ψηλά.
Αυτός ο άνθρωπος δικαιούται να φτιάξει το καλοκαίρι εν λευκώ την δικιά του ομάδα και να κάνει τον δικό του προγραμματισμό. Γιατί το τωρινό ρόστερ το βρήκε και δεν ήταν εξαρχής επιλογή του. Αν λοιπόν παρέλαβε έναν Παναθηναϊκό 25 πόντων στο ΣΕΦ και κατάφερε να τον χρίσει ένα εκ των φαβορί για τους 4 καλύτερους της Ευρώπης, δεν του αξίζει να χτίσει αυτό που ο ίδιος θέλει;
Η απάντηση προφανώς είναι θετική, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στην σειρά με την Φενέρ.
Δυστυχώς, η εποχή Ομπράντοβιτς τελείωσε. Μακάρι να άνοιγε ένας δεύτερος κύκλος, αλλά αυτό πλέον έχω αντιληφθεί (όπως και όσοι δεν κατανοούσαν πριν λίγα χρόνια τον λόγο) πως δεν πρόκειται να συμβεί. Αυτό λοιπόν πρέπει να το χωνέψουμε. Όπως και ότι αυτά που συνέβησαν τα 13 εκείνα χρόνια δεν πρόκειται να συμβούν ξανά. Καλώς να τα αναπολούμε, κακώς να έχουμε την απαίτηση να τα ξαναζήσουμε. Τα μοναδικά δεν συμβαίνουν δεύτερη φορά. Όπως κανένας άλλος δεν θα φτάσει τα επιτεύγματα του Ομπράντοβιτς.
Ο Παναθηναϊκός πέρασε σε μεγάλο βαθμό, αναίμακτα την «χρυσή εποχή» του. Δεν είναι λίγο πράγμα να πρωταγωνιστείς στην Ευρώπη κάθε χρονιά, ούτε είναι αποτυχία να κάνεις μιας περίοδο "διαλείμματος" από τα Final 4. Το θέμα είναι με την πάροδο του χρόνου να εξελίσσεσαι και όχι να μένεις στάσιμος. Να μην αρκείσαι στην συμμετοχή στους 8, να μην αλλάζεις σαν τα πουκάμισα τους προπονητές, να κάνεις σωστό προγραμματισμό το καλοκαίρι, να μην μιλάς από την επομένη ενός Ευρωπαϊκού αποκλεισμού για Final 4, να να να...
Το τμήμα μπάσκετ κέρδισε τον σεβασμό όλων γιατί είχε κάποιες αξίες και έφερνε επιτυχίες γιατί είχε μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος. Δεν πέτυχε μόνο επειδή δινόντουσαν εκατομμύρια για μεταγραφές. Διάολε, δε γίναμε Παναθηναϊκοί το 1999. Θυμόμαστε τι συνέβαινε πριν.
Την δεκαετία του 90 ζήσαμε το πρόβλημα, την νέα χιλιετία βιώσαμε την λύση. Έχουμε την "τεχνογνωσία" και πολύ πιθανό στον πάγκο να έχουμε το πρόσωπο που μπορεί να μας κάνει ξανά top ομάδα στην Ευρώπη.
Όταν σταμάτησαν τα λόγια και άρχισαν οι πράξεις, ήρθαν οι επιτυχίες.
ΥΓ: Αποτυχία δεν είναι ένας αποκλεισμός. Αποτυχία είναι να βιώνεις τον ίδιο αποκλεισμό σε επανάληψη.
ΥΓ2: Καμία ομάδα δεν αποκλείστηκε από το πρώτο ματς. Σίγουρα πλέον κυνηγάμε ένα θαύμα γιατί οι απέναντι έχουν έναν άνθρωπο που ξέρει πως να διαχειριστεί την σειρά και γιατί εσύ σαν ομάδα δεν έχεις αποδείξει ότι έχεις το μέταλλο να σπας έδρες σε do or die ματς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου