Με τον Σύλλογο να συνεχίζει να διανύει βαθιά, σχεδόν δεκαετίας, περίοδο κρίσης μακριά από τίτλους και Ευρωπαϊκές διακρίσεις, ο κόσμος του Παναθηναϊκού βρίσκεται στην μέση παρακολουθώντας τις εξελίξεις, διχασμένος και πληγωμένος -ίσως- όσο ποτέ άλλωστε.
Ένας κοσμος περήφανος που διαχρονικά με την παρουσία του έκλεβε τις εντυπώσεις σε όλα τα γήπεδα, αλλά πλέον έχει πληγωθεί ο εγωισμός του με την μεγάλη πλειοψηφία να απέχει από τα Παναθηναϊκά δρώμενα.
Στον φόβο ενός νέου διχασμού, η επιστροφή στα...παρθένα εδάφη μοιάζει μονόδρομος. Η αλλαγή στον διακόπτη μέσα μας μοιάζει πιο επιτακτική από ποτέ, ώστε να μην διασπαστούμε όσοι απομείναμε να φωνάζουμε παρών σε 1.013 κομμάτια. Ο κόσμος είναι το τελευταίο προπύργιο που αν πέσει κι αυτό, ο Σύλλογος θα πέσει σε ακόμη μεγαλύτερη ανυποληψία.
Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για διχασμό, ούτε άλλη αντοχή για εσωστρέφεια. Την φάγαμε στην μάπα χρόνια και είδαμε που μας οδήγησε. Υπάρχει μόνο μια ευκαιρία να...ξανασυστηθούμε και να συμφωνήσουμε στα βασικά, πως αγαπάμε τον Παναθηναϊκό.
Από την στιγμή που ο Σύλλογος είναι παρατημένος από τα μεγάλα πορτοφόλια και πολλές φορές αυτός και ο κόσμος του αντιμετωπίζονται σαν πιόνια μιας ανούσιας παρτίδας σκάκι, ο κόσμος που δεν τα έχει παρατήσει οφείλει να δει ξανά το τριφύλλι, σαν την πρώτη φορά που το γνώρισε.
Έχουμε ανάγκη τις σημαίες, τα κασκόλ και τα πλακάτ να μας θυμίζουν πόσο όμορφο είναι το χρώμα που αγαπάμε..
Έχουμε ανάγκη φιλάθλους που μετά από κάθε χαμένη μπαλιά, μετά από ένα χαμένο ελεύθερο σουτ, μετά από ένα λάθος σερβίς θα χειροκρότησουν τους παίκτες με το τριφύλλι και δεν θα μουρμουρήσουν..
Έχουμε ανάγκη έναν κόσμο που μετά από μια μεγάλη νίκη θα πιαστεί αγκαλιά με τον διπλανό του και θα πανηγυρίζουν μαζί λες και γνωρίζονται χρόνια...
Έχουμε ανάγκη έναν κόσμο που μετά από μια ταπεινωτική ήττα θα κλάψει, θα χαθεί μέσα σε σκέψεις, αλλά αμέσως μετά θα δώσει ραντεβού για την επόμενη Κυριάκη για να μην αφήσει μόνο του το τριφύλλι...
Έχουμε ανάγκη τον οπαδό που θα βάλει μέσα το κινητό, θα αφήσει τα κουτσομπολιά και τα τσιγάρα για κάποια άλλη ώρα και θα αφήσει τα συνθήματα να τον συνεπάρουν...
Έχουμε ανάγκη τον φίλο Παναθηναϊκό που θα τον δούμε σαν αδερφό και θα γίνουμε ένα μαζί του έστω για 90'...
Έχουμε ανάγκη τον άγνωστο με την πράσινη φανέλα που θα βρούμε τι μας ενώνει και όχι τι μας χωρίζει...
Ίσως έχουμε ανάγκη και τον αθλητή που θα αφουγκράζεται την κάψα μας για το τριφύλλι, τον επιχειρηματία που θα βάλει τα λεφτά του επειδή γουστάρει να δει τον Παναθηναϊκό να θριαμβεύει και τον παράγοντα που θα γκρεμίσει τον εγωισμό του για χάρη του Συλλόγου...όμως πρώτα από όλα έχουμε ανάγκη να βρούμε το πράσινο μέσα μας και ό,τι μας χωρίζει με τον διπλανό μας να το βάλουμε στην άκρη γιατί υπάρχει αυτό το...περήφανο τριφύλλι να μας κοιτάει.
Έχω, έχεις, έχουμε όλοι ανάγκη να αγαπήσουμε αγνά τον Παναθηναϊκό, να μην επιτρέπουμε αυτή η αγάπη να μολύνεται από προσωπικές αντιπάθειες, να μην μετριέται με τις επιτυχίες και να μην εξαρτάται από πρόσωπα.
Παναθηναϊκοί θα είμαστε κι αν ο Αλαφούζος φύγει και δεν έρθει κανένας και πέσουμε στην Δ Εθνική.
Παναθηναϊκοί θα είμαστε κι αν ο Γιαννακόπουλος φύγει και δεν έρθει κανένας και πέσουμε στα τοπικά.
Παναθηναϊκοί θα είμαστε κι αν ο Ερασιτέχνη πάει σε διοίκηση πρωτοδικείου και τα ομαδικά τμήματα πέσουν σε δεύτερες και τρίτες κατηγορίες.
Δεν γίνεται να απαρνηθείς την πρώτη σου αγάπη ό,τι κι αν συμβεί.
Ας βγάλουμε τις ταμπέλες, ο καθένας από τον δίπλα του γιατί η μόνη ταμπέλα που αξίζει να του βάλεις είναι αυτή που λέει ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ.
Και ανάθεμα την, ακούγεται και είναι τόσο ωραία!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου