Δεν έχει ξεκινήσει καλά-καλά η αγωνιστική χρονιά και ήδη το ταλαιπωρημένο ποδοσφαιρικό τμήμα έχει προλάβει να χαρίσει στον κόσμο του Συλλόγου δύο απογοητεύσεις σε μόλις τέσσερα παιχνίδια. Ευρωπαϊκό κάζο στην Λεωφόρο την Πέμπτη, μια συνηθισμένη γκέλα στα Χανιά την Κυριακή.
Απογοητεύσεις αλλά όχι εκπλήξεις, αφού από την μια γνωρίζουμε πλέον πως πάει το «έργο» τόσα χρόνια και από την άλλη η «εγκληματική» αδιαφορία του καλοκαιριού αργά ή γρήγορα θα έκανε την εμφάνιση της στον αγωνιστικό χώρο. Μακάρι όλα τα σημαντικά ματς να ήταν σαν το πρώτο 60λεπτο απέναντι στην Μπιλμπάο και ο Ουζουνίδης να έκανε το ένα ταχυδακτυλουργικό μετά το άλλο, όμως αυτά συμβαίνουν μια στο τόσο όταν το ρόστερ δεν προσφέρεται για ποιοτικό rotation και οι βασικές μεταγραφές σου γίνονται στις καθυστερήσεις.
Όταν δεν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος να οδηγήσει το καράβι με μεράκι, λεφτά και στοιχειώδη λογική τότε εμφανίσεις και αποτελέσματα σαν το σημερινό είναι απολύτως φυσιολογικά. Όταν πουλάς τον καλύτερο σου παίκτη και φέρνεις τον αντικαστάτη του μια μέρα πριν τον πιο σημαντικό αγώνα σου στην Ευρώπη, τότε ο αποκλεισμός από μια Ισπανική ομάδα είναι κάτι παραπάνω από δεδομένος.
Δυστυχώς δεν προκαλούν έκπληξη αυτά που ήδη βλέπουμε. Μπορεί να προκαλούν σε όσους έχουν υψηλότερες προσδοκίες από αυτές που πρέπει και ζητάνε περισσότερα πράγματα από αυτά που μπορεί να δώσει η ομάδα. Πολλές φορές δεν χρειάζονται τα πολλά λόγια και η πραγματικότητα είναι ότι εδώ και χρόνια αναλωνόμαστε στα ίδια πράγματα.
Ο Παναθηναϊκός έχει μικρύνει σε τέτοιο βαθμό που κανένας Πλατανιάς δεν τον φοβάται, αλλά αντιθέτως κυνηγάει να τον κερδίσει και θεωρεί γκέλα την ισοπαλία μαζί του. Και μικραίνει γιατί είτε έτσι πρέπει (δεν θέλετε να το αναλύσουμε φαντάζομαι), είτε γιατί βρίσκεται στα χέρια ενός ανθρώπου που αυτό είναι το ταβάνι του.
Βγάζοντας από την εξίσωση το σενάριο πως υπάρχει πλάνο να φτάσει στα όρια της ξεφτίλας ο Σύλλογος, ώστε να εμφανιστεί ο πρίγκιπας με το λευκό άλογο, γιατί να ζητάμε πέντε χρόνια πράγματα που δεν μπορεί να δώσει από τον Αλαφούζο;
Ο άνθρωπος δεν μπορεί. Οι ικανότητες του είναι μέχρι ένα Κύπελλο και μέχρι ένα διπλό στο Φάληρο. Οι υπερβάσεις του είναι οι όμιλοι στο Europa League. Μέχρι εκεί φτάνουν τα πόδια του στο κρεβάτι.
Τον θέλουμε; Σταματάμε κάθε κριτική για αγωνιστικές επιτυχίες.
Δεν τον θέλουμε; Του ζητάμε να φύγει σαν κόσμος στο γήπεδο.
Και μετά έχουμε όλο τον χρόνο να δούμε αν μια ομάδα εκατομμύριων φιλάθλων μπορεί να αποτελέσει πόλο έλξης για κάποιον άλλο επιχειρηματία.
Ο Παναθηναϊκός του Ουζουνίδη έχει συγκεκριμένες δυνατότητες και συγκεκριμένο ταβάνι. Να περάσει στους ομίλους είναι υπέρβαση, όπως να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αν δεν θέλουμε να την δούμε, ας ρίξουμε τις ευθύνες στους διαιτητές την επόμενη φορά που θα μας σφάξουν ξεχνώντας ότι ο ιδιοκτήτης (;) της ομάδας έγινε φίλος με το σύστημα και ας τα ρίξουμε στην κακή μας τύχη κάθε φορά που τραυματίζονται παίκτες μας, ξεχνώντας ότι δεν έχουμε παίκτες να τους καλύψουν γιατί ο πάγκος μας είναι άδειος από παίκτες.
Δυστυχώς πλέον πολλοί δεν έχουμε καν δύναμη να εθελοτυφλήσουμε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου