Θλίψη

Ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να κερδίσει ούτε τον Λεβαδειακό (0-0) και σε ακόμη ένα ματς εξέθεσε την διοίκηση και τα «εγκλήματα» που διέπραξε όλο το καλοκαίρι. Η ομάδα του Μ.Ουζουνίδη πλέον βρίσκεται...6 πόντους μακριά από την κορυφή και είναι έτοιμη, πριν καν μπει ο Σεπτέμβρης, να βγει εκτός ρεαλιστικής διεκδίκησης του πρωταθλήματος. Αν ήταν ποτέ αυτός ο στόχος μας και απλά δεν παραμυθιαζόμαστε μόνοι μας...

Η σημερινή εικόνα της ομάδας σου προκαλούσε θλίψη. Μια κουρασμένη ενδεκάδα αποτελούμενη από τραυματίες, ανέτοιμους και προς πώληση παίκτες που έβλεπε όσο περνούσε η ώρα -και μετά την αποβολή του Ευαγγέλου στο 49- την ομάδα της Λιβαδειάς να χάνει την μια κλασική ευκαιρία μετά την άλλη και να μην μπορεί να αλλάξει δεύτερη πάσα και να πατήσει την περιοχή του αντιπάλου με αξιώσεις.


Θλίψη κύριοι. Μακάρι να είχαμε να κάνουμε με κατάντια, αλλά την έχουμε ξεπεράσει προ πολλού. Πλέον παρακολουθούμε τον Παναθηναϊκό να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και εμείς να συμβιβαζόμαστε όλο και περισσότερο με όλο και λιγότερα, με τον φόβο να μην έρθουν τα χειρότερα...

Αλήθεια, πόσο χειρότερα; Να καταστραφεί μια ομάδα εκατομμύριων κόσμου; Να σβηστεί από τον χάρτη, η ομάδα που έχει δοξάσει την Ελλάδα στο εξωτερικό, όσο καμία άλλη πάνω από μισό αιώνα;

Ένας γίγαντας φίλοι μου βρίσκεται σε χρόνια καταστολή με το ζόρι. Γιατί; Αυτό θα το αναλύσουν σίγουρα οι ιστορικοί του μέλλοντος...

Το θέμα είναι το τώρα...γιατί το μόνο που ξέρουμε και είναι δεδομένο είναι πως όση ανοσία κι αν έχουμε πάθει πλέον, με αυτά που βλέπουμε πονάμε. Τελειωσε το "δεν παίρνω κούπες και δεν κάνω πορείες στην Ευρώπη" και ξεκίνησε το "δεν διεκδικώ κούπες και δεν έχω καν συμμετοχές στην Ευρώπη"...και μέσα στην καταστροφολογία το έχουμε αποδεχτεί κι αυτό.