Με τα διοικητικά του Συλλόγου να έχουν περάσει από χιλιάδες κύμματα, οι σταθερές να μεταβάλλονται συνεχώς και τα πρόσωπα να διαδέχονται το ένα το άλλο, ο κόσμος έχει αποστασιοποιηθεί και όσοι δεν έχουν σταματήσει να ασχολούνται, βρίσκονται μπερδεμένοι μπροστά στις εξελίξες προσπαθώντας μάταια να τις μεταφράσουν.
Τα ερωτήματα που έχω διατυπώσει εδώ και χρόνια είναι δύο. Γιατί διαλύθηκε η πολυμετοχικότητα και γιατί η ΠΑΕ βρίσκεται με χρέη. Οι απαντήσεις ποικιλούν και οι αιτιολογίες δίνουν και παίρνουν. Εν μέρει όλες μπορεί να είναι σωστές, εν μέρει όλες μπορεί να είναι λάθος.
Επειδή λοιπόν ο κόσμος του Συλλόγου «πυροβολείται» ανελλιπώς εδώ και μια δεκαετία με ανακοινώσεις, διαρροές, αποκαλύψεις και υποσχέσεις, φτάνει πολλές φορές στο σημείο να ξεχνάει πιο γρήγορα κι από ένα χρυσόψαρο και η κριττική του ικανότητα να μειώνεται όλο και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου.
Και όταν αναφέρομαι στην «κριτική ικανότητα» δεν πηγαίνω την κουβέντα σε προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις, αλλά σε καθαρή κριτική γεγονότων. Έχουν περάσει 10 χρόνια και ακόμη αδυνατούμε να διακρίνουμε καταστάσεις και να αναγνωρίσουμε ομοιότητες και διαφορές.
Για αυτό λοιπόν στο μυαλό μου ήρθε ένα πείραμα που είχε λάβει πριν χρόνια, «Ο αόρατος γορίλλας».
Δύο ψυχολόγοι (Christopher Chabris και Daniel Simons) γύρισαν μια ταινία μικρού μήκους, όπου δύο ομάδες πετούν μπάλες μπάσκετ η μια στην άλλη. Η μια ομάδα φοράει λευκές μπλούζες και η άλλη μαύρες.
Οι εθελοντές θεατές κλήθηκαν να μετρήσουν τις πάσες της λευκής ομάδας, αγνοώντας τους μαύρους παίκτες. Στην μέση της ταινιάς κάνει την εμφάνιση της μια γυναίκα, ντυμένη με στολή γορίιλλα, μπήκε στο πλάνο χτυπώντας το στήθος της και προχώρησε. Ο γορίλλας παρέμεινε στην οθόνη επί 9 δευτερόλεπτα.
Από τα χιλιάδες άτομα που είδαν την ταινία, περίπου οι μισοί υποστήριξαν πως δεν παρατήρησαν τίποτα το ασυνήθιστο. Η «τύφλωση» προκλήθηκε εξαιτίας της καταμέτρησης και ιδιαίτερα λόγω της οδηγίας να αγνοηθεί η μια από τις ομάδες. Αν δεν υπήρχε αυτή η απασχόληση, κανείς από όσους είδαν την ταινία δεν θα έχανε τον γορίλλα.
Σύμφωνα με τους ψυχολόγους που προχώρησαν στο παραπάνω πείραμα, το πιο αξιοσημείωτο στοιχείο που παρατηρήθηκε είναι ότι οι άνθρωποι μένουν άναυδοι από τα αποτελέσματα της. Οι θεατές που δεν είδαν τον γορίλλα ήταν αρχικά βέβαιοι πως δεν υπήρχε και δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι δεν παρατήρησαν ένα τόσο εντυπωσιακό συμβάν.
Το συγκεκριμένο πείραμα αναδεικνύει δύο σημαντικά στοιχεία για τον νου:
1. Μπορούμε να είμαστε τυφλοί στο προφανές
2. Μπορούμε να είμαστε παράλληλα τυφλοί απέναντι στην τυφλότητα μας
Η έντονη επικέντρωση σε μια εργασία μπορεί να καταστήσει τους ανθρώπους ουσιαστικά τυφλούς, ακόμη και σε ερεθίσματα που κανονικά έλκουν την προσοχή.
Τώρα βάλτε τον εαυτό σας στην θέση του θεατή και σκεφτείτε εάν συμμέτεχετε σε ένα αντίστοιχο πείραμα, ποιος σας έχει βάλει σε αυτό, ποια είναι η «εργασία» που καλείστε να παρακολουθήσετε και ποιος είναι ο «γορίλλας»...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου