Επειδή η εύκολη ανάγνωση μετά από την νέα άσχημη εμφάνιση της ομάδας και απώλεια βαθμών στην Κέρκυρα θα οδηγήσει την κουβέντα στην καταλληλότητα ή όχι του έμψυχου δυναμικού και του προπονητή θεωρώ πως είναι σκόπιμο να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα μετά από...21 χρόνια.
Λένε πως οι αριθμοί πολλές φορές δεν λένε ψέμματα και έτσι είναι.
Τι κυνήγι έχει φάει ο Σύλλογος και ο κόσμος του τα τελευταία 21 χρόνια λίγο-πολύ είναι γνωστά σε όλους. Και όλα αυτά αρχίζουν και τελειώνουν στην κεφαλή που βρίσκεται στην ομάδα.
Οι διαιτητικές σφαγές, οι Ευρωπαϊκοί αποκλεισμοί, η ανομβρία στους τίτλους, οι φωνές της κερκίδας και οι αγωνιστικές ξεφτίλες έχουν ένα και μόνο κοινό παρανομαστή. Την διοίκηση. Αν αυτή είναι όπως πρέπει τότε η ομάδα λειτουργεί σαν ομάδα. Αν αυτή αρέσκεται να παίζει παιχνίδια με τους εχθρούς, με τα πολιτικά κόμματα και δεν έχει κάποιο σοβαρό πλάνο και όραμα, τότε συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Από την οικογένεια που παρέδωσε τα κλειδιά του ποδοσφαίρου στον Κόκκαλη ως το συλλαλητήριο και από την διάλυση της πολυμετοχικότητας ως την ανυπαρξία του Αλαφούζου, τα πάντα είχαν μια κοινή αρχή. Να αλλάζουμε προπονητές, να αλλάζουμε παίκτες, να διαλύουμε ομάδες κάθε καλοκαίρι και να χωριζόμαστε σε παιδιά και αποπαίδια.
Η κοινή λογική λοιπόν λέει πως ΚΑΙ τώρα το μάρμαρο θα το πληρώσουν πρώτα ο προπονητής και μετά οι παίκτες. Γιατί αυτό μας έχουν διδάξει οι 30 αλλαγές προπονητές, οι 27 διαφορετικοί άνθρωποι που έχουν κάτσει στον πάγκο της ομάδας μας και οι περισσότεροι από 200 ποδοσφαιριστές που φόρεσαν την φανέλα με το τριφύλλι τα τελευταία 21 χρόνια. Τρομακτικοί αριθμοί, αν αναλογιστούμε πως για κάθε χρονιά μας αντιστοιχούν σχεδόν 10 νέοι παίκτες και πάνω από 2 διαφορετικοί προπονητές.
Πως θέλουμε λοιπόν να βρει η ομάδα συνοχή, ηρεμία και να πετύχει κάτι καλό;
Το 2000 έφυγε ο Κυράστας γιατί έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και δεν μπόρεσε να κερδίσει τους εξωαγωνιστικούς παράγοντες..
Το 2003 διαλύσαμε την ομάδα που έφερνε ιστορικές Ευρωπαϊκές επιτυχίες γιατί δεν μπόρεσε να πάρει το πρωτάθλημα στην ζούγκλα της Ριζούπολης..
Το 2004 διώξαμε τον Σουμ που έφερε το πρωτάθλημα μετά από 7 χρόνια γιατί έκανε μια ήττα στο Αιντχόφεν και μια ισοπαλία στο πρωτάθλημα..
Το 2011 έφυγαν οι πρωτοκλασάτοι παίκτες που μας έφεραν το πρωτάθλημα γιατί δεν υπήρχε η δυνατότητα πληρωμής τους..
Το 2014 δεν στηρίχθηκε με μεταγραφές και προστασία η ομάδα του Αναστασίου που έφερε το κύπελλο..
Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο τα προβλήματα ξεκινάνε από την κεφαλή..
Και όταν αυτή δείχνει αναίσθητη, αδιάφορη ή ανίκανη τραβάμε και θα τραβάμε όλα αυτά..
Απλή λογική.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου