Συγνώμη, ξεχάστηκα...

Κυριακή μεσημέρι, σπίτι τελειώνει το οικογενειακό φαγητό και ο πατέρας μου με μια φωνή γεμάτη ανυπομονησία είναι έτοιμος να μου γνωρίσει νέες εικόνες, να με συστήσει σε μια άλλη κουλτούρα. Η πρόσκληση του "βάλε το κασκόλ, πάμε γήπεδο να δούμε τον Παναθηναϊκό" δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια αντίδρασης...

Οι δρόμοι είναι σχεδόν άδειοι, η πόλη ξεκουράζεται και στην στροφή για Αλεξάνδρας βλέπεις κι άλλους «πράσινους» να μαζεύονται σαν τις μέλισσες γύρω από ένα επιβλητικό κτίσμα με κάτι μεγάλους προβολείς που εξέχουν απο μακριά. Με βάζει μπροστά, ένας κύριος κόβει τα εισιτήρια και μόλις λίγα βήματα αρκούν για να πάθω το πρώτο σοκ. Φωνές παντού και το χορτάρι τόσο δίπλα.


Το ματς ξεκινάει κι εγώ χαμένος προσπαθώ να στιβάξω κάπου τον καταιγισμό πληροφοριών που δέχεται ο εγκέφαλος μου. Πόσα να μπορέσει να καταλάβει ένα πεντάχρονο παιδί...

Επιστροφή στο σπίτι και η απάντηση στην μητέρα αποστομωτική. «Κοιμήθηκε σε όλο το δεύτερο ημίχρονο, δεν του αρέσει»...

Η πρώτην απόπειρα ήταν το δικαίωμα στο λάθος. Ο χρόνος κυλούσε και την πρώτη πρόσκληση κατέληξε σε μια συνήθεια. Κυριακή σήμαινε γήπεδο και η το ξύπνημα της Δευτέρας εξαρτιόταν από το αποτέλεσμα. Το γήπεδο όμως δεν ήταν αρκετό. Τα πρωτοσέλιδα δημιουργούσαν την προσμονή για τον επόμενο αγώνα και τα βιβλία του σχολείου μετατράπηκαν σε χώρο ζωγραφικής γεμάτο τριφύλλια. Το «μικρόβιο» είχε εισβάλλει χωρίς να το καταλάβω...

Το Κυριακάτικο γήπεδο αποτελούσε τον κανόνα της εβδομάδας και η προσοχή κάθε φορά ξέφευγε όλο και περισσότερο από το χορτάρι. Το «ΠΑΟ Θρησκεία Θύρα 13» έγινε κάτι ιερό και ο νους επικεντρωμένος στους φανατικούς προσπαθώντας να πιάσω κάθε σύνθημα...

Η αποχώρηση με τον πατέρα ήταν θέμα χρόνου...η μεγάλη απόφαση που βασάνιζα μέσα μου καιρό είχε έρθει. Τετάρτη απόγευμα, λεωφορείο και ξάνα στο ίδιο γήπεδο. Μόνος μου, με σκοπό να μπω σε αυτό το σκοτεινό στενάκι. Να βρω, να μάθω, να ζήσω. Οι χτύποι της καρδιάς να γίνονται όλο και πιο έντονοι καθώς αντικρίζω το υπόλοιπο γήπεδο από μια άλλη θέα, πίσω από το τέρμα. Το τύμπανο καθώς μπαίνω, να μου δημιουργεί όλο και μεγαλύτερη λαχτάρα να φωνάξω «ΠΑΟ Θρησκεία Θύρα 13». Ήμουν μέσα, δεν καθόμουν από την άλλη πλευρά πλέον!

Μοιραία αυτή η Θύρα έπρεπε να μου γνωρίσει και τον υπόλοιπο Παναθηναϊκό. Αυτόν που κρυβόταν κάτω από τα σκαλιά της και δεν ήταν για τους πολλούς. Τα τμήματα που ανέπνεαν Λεωφόρο και ζούσαν μέσα της. Ένας προθάλαμος που σε οδηγεί σε έναν διάδρομο, ένας διάδρομος που καταλήγει σε κάτι απότομα σκαλάκια...ο πιο ζωντανός Τάφος.

Τα χρόνια κυλούσαν και το «μικρόβιο» έφτασε σε κάθε γωνιά του σώματος και του νου. Οι Αμπελόκηποι ήταν το σπίτι. Όλα εκεί ξεκινούσαν και όλα εκεί τελείωναν. Τα σοβαροφανή ρητά «ο Παναθηναϊκός δεν θα σου δώσει να φάει» και «τρέλα είναι θα περάσει όσο μεγαλώνεις» δεν έγιναν ποτέ αποτρεπτικά για την μοιραία συνέχεια και δεν επαληθεύτηκαν. Ο Παναθηναϊκός δεν μου έδωσε να φάω, αλλά μου προσέφερε συναισθήματα, εικόνες, φίλους, εκδρομές...και όσο μεγάλωνα, τόσο η καθημερινότητα μου επηρεαζόταν από το τριφύλλι. Ναι, τώρα κατάλαβα ένα πανί που είχα δει κάμποσα χρόνια πριν και έγραφε «Παναθηναϊκός τρόπος ζωής». Τρόπος ζωής...

Όσο η τρέλα μεγάλωνε, τόσο ο Παναθηναϊκός άρχιζε να μου προσφέρει λύπες. Και τι μ'αυτό; Το «στις χαρές και στις λύπες μαζί» γιατί το φωνάζουμε άλλωστε; Δεν είναι όλα ρόδινα στην ζωή...στα δύσκολα μετράς τις αγάπες σου είχα ακούσει έναν μεγαλύτερο να λέει δίπλα στο Οινομαγειρείο... οι λύπες όμως μου δημιούργησαν οργή γιατί ένιωθα πως το τριφύλλι πονάει και εγώ απλά είμαι θεατής...

Και θύμωσα, εξοργίστηκα, γέμισα μίσος γιατί δεν ανεχόμουν να βλέπω κάτι που αγαπούσα να ματώνει...φώναξα, απαίτησα, ξεσήκωσα κόσμο και βγήκα στους δρόμους...θα έσωζα αυτό που αγαπάω, με αυτούς που το αγαπάνε και θα πετυχαίναμε το ακατόρθωτο...

...

Κυβερνήτες της χώρας, εφοπλιστές, βιομήχανοι, τραπεζικοί, μιντιάρχες βγήκαν μπροστά. Πολυμετοχικότητα, ανακοινώσεις, συνεντεύξεις σε ραδιόφωνα, πρωτοσέλιδα εφημερίδων, παραιτήσεις, επεισόδια, στησίματα, διαιτητές-κοράκια, ΕΠΟ, Σούπερ Κλίκα, νέες ανακοινώσεις κάθε Δευτέρα, μετοχές, δικηγορικά γραφεία, εξώδικα, Πρίγκιπες, νέα πρωτοσέλιδα, φήμες, τηλεοπυικές Δίκες, υπουργικές αποφάσεις, ντου, αισιόδοξα tweets, χρέη, ανοίγματα, διακανονισμοί, τηλεοπτικά συμβόλαια, προδοσίες, ξύλο από την αστυνομία, νέα παρκαρίσματα, ισολογισμοί, business plans, υποβιβασμοί, εμφύλιοι, σχόλια στο facebook, αναρτήσεις στο instagram...

...

Συγνώμη, ξεχάστηκα...πέρασε και η ώρα...έπαιζε ο Παναθηναϊκός στην Λεωφόρο και είχα πει να πάω...

...

Τι έλεγα;

Α, ναι. Ήταν Κυριακή μεσημέρι όταν αγάπησα τον Παναθηναϊκό. Τελικά ο πατέρας μου έκανε λάθος...