Εμείς...

...επειδή μέρες σαν την χθεσινή είναι ικανή να βγάλει από μόνη της...τόνους συμπεράσματα, καλό θα ήταν να κοιταχτούμε ξανά μεταξύ μας και να συμφωνήσουμε στα προφανή, που δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από τον λόγο που μας τράβηξε στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας και μας "είχε στην πρίζα" επί 4 ώρες κάτω από την βροχή.


Η αγάπη μας για τον Παναθηναϊκό. Η τρέλα μας για το «τριφύλλι». Το κόλλημα μας για το πράσινο. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Αυτό ήμουν εγώ, αυτό ήσουν εσύ, αυτό ήμασταν εμείς. Και στην πραγματικότητα αυτό θα ήμασταν και σήμερα, εάν χάναμε με 0-5. Αιώνια πιαστοί, γιατί δεν γίνεται αλλιώς...και δεν γίνεται αλλιώς γιατί έτσι μεγαλώσαμε, έτσι μάθαμε και...τέλος.

Αυτό είμαστε εμείς...Παναθηναϊκοί.

Αυτοί που δεν διαχώριζαν την αγάπη τους είτε ήταν οι Βαρδινογιάννηδες, η πολυμετοχικότητα, ο Αλαφούζος και ο...κανένας μπροστά.

Αυτοί που δεν στεναχωριούνται λιγότερο ή χαίρονται περισσότερο ανάλογα με την ήττα ή την νίκη του εκάστοτε τμήματος του Συλλόγου, γιατί πολύ απλά δεν αγαπάμε το κάθε τμήμα ξεχωριστά, αλλά τον Σ'ύλλογο συνολικά.

Αυτοί που θεωρούν αυτονόητη την παρουσία τους σε όλα τα τμήματα του Συλλόγου και η αγάπη τους δεν φτάνει μέχρι ένα σημείο.

Αυτοί που δεν θα έκαναν φιλίες με την απέναντι πλευρά ανάλογα με τα συμφέροντα τους χρησιμοποιώντας το τριφύλλι...

Αυτοί είμαστε...για αυτό ας είμαστε εμείς ενωμένοι, όσοι είμαστε για όσο είμαστε. Και αυτοί που βλέπουν τον Σύλλογο ως μέσο ικανοποίησης προσωπικών τους αποθημένων, τον χρησιμοποιούν για να έχουν κέρδος και τον αγαπούν τμηματικά, ας τους διαχωρίσουμε γιατί πολύ απλά αυτοί δεν είναι εμείς...