Και η ιστορία έχει κάπως έτσι...
...όπως τόσοι άλλοι, έγινα οπαδός του Παναθηναϊκού χάρη στον μπαμπά μου...
Ήμουν 6 ή 7 χρονών και ο Παναθηναϊκός δεν κέρδιζε. Οι συμμαθητές μου με πείραζαν. Είχα έναν θείο που υποστήριζε μια άλλη ομάδα και με έβαλε στο μάτι...
Μου έδωσε την φανέλα του και μου έλεγε για τις νίκες τους...και ήμουν έτοιμος να ενδώσω.
Μέχρι που το έμαθε ο μπαμπάς μου, μετά από ένα ταξίδι και μιλήσαμε ως άντρα προς άντρα.
Και ακολούθησε ο εξής διάλογος...
-Αγαπάς τον μπαμπά σου;
-Ναι, φυσικά μπαμπά!
-Αν ήμουν άρρωστος, ακόμα θα με αγαπούσες;
-Ναι, φυσικά μπαμπά!
-Τώρα που ο Παναθηναϊκός δεν τα πάει και τόσο καλά, πρέπει να τον αγαπάμε περισσότερο από ποτέ.
...Με έπιασαν τα κλάμματα. Ακόμα το θυμάμαι...
Και τώρα που έχεις φύγει μπαμπά, έκλαψα ξανά όταν είδα την έκπληξη στο πρόσωπο του γιου μου, του εγγονού σου, την πρώτη φορά που τον πήγα στην Λεωφόρο.
Δεν υπάρχει τίποτα που απολαμβάνω περισσότερο, τίποτα!
Τίποτα δεν συγκρίνεται με το να πηγαίνω στην έδρα του Παναθηναϊκού με τον γιο μου...
*Το παραπάνω ελαφρώς παραποιημένο απόσπασμα είναι από το ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για την Μπόκα Τζούνιορς και την Λα Μπομπονέρα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου