Κοιτάζοντας από την μια την ενδεκάδα και τον πάγκο της ομάδας και παρατηρώντας από την άλλη τις εκφράσεις των γύρω σου, δεν μπορείς παρά να είσαι ρεαλιστής κάτι τέτοιες στιγμές. Από την πρώτη «εκτέλεση» με το πέναλτι του Παπουτσέλη τον Δεκέμβρη του 96 μέχρι και την καταθλιπτική σημερινή εικόνα στην Ριζούπολη, ο Παναθηναϊκός και ο κόσμος του έχουν δεχθεί πολλά πυρά από τους εντός και εκτός εχθρούς.
Πλέον, το «τριφύλλι» μοιάζει σαν ένα σώμα που σπαρταράει και ψάχνει εξιλέωση για να ηρεμήσει. Ένας οργανισμός που ματώνει από παντού, μια ιδέα που έχει παρεκλίνει από τις αξίες της, ένας κόσμος που έχει μετατραπεί σε ζόμπι και μια ομάδα που δεν υπάρχει τίποτα να την θυμίζει, παρά μόνο οι φανέλες.
Αν μιλήσει ο ρεαλισμός...τότε ο Παναθηναϊκός αναπόφευκτα αναμένει το μοιραίο, την χαριστική βολή που θα σημάνει και το τέλος της υπάρχουσας κατάστασης και την απαρχή μιας νέας.
Ο Παναθηναϊκός υπάρχει 110 χρόνια και θα συνεχίσει να υπάρχει γιατί υπάρχουν εκατομμύρια πιστοί από πίσω του. Όμως δεν έχει ηγέτες. Δεν έχει ανθρώπους να εμπνεύσουν, να τολμήσουν και να φανούν ικανοί να πράξουν.
Όταν έρθει η χαριστική βολή τότε ίσως θα μπορέσουμε να κάνουμε καλύτερη ανάγνωση πολλών πραγμάτων...όπως γιατί η ντροπή των αρσενικών εκδικείται και γιατί κανένας δεν τολμάει, έστω να προσπαθήσει, να αναλάβει την ΠΑΕ.
ΥΓ: Η ομάδα αυτή είναι. Οι παίκτες αυτοί είναι. Ο προπονητής αυτός είναι. Αυτοί εκπροσωπούν στα γήπεδα το τριφύλλι, αυτούς θα στηρίξουμε μέχρι τέλους.
ΥΓ2: Όπου χαριστική βολή...φανταστείτε μια κατάσταση που θα είναι πλέον ικανή να ξυπνήσει και τον τελευταίο. Όχι να τον ξυπνήσει. Να τον ενεργοποιήσει. Να μην αναμένει κάλεσμα από κανέναν για να δράσει.
YΓ3: Δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε κανένα αγωνιστικό κομμάτι δυστυχώς
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου