Τις πρώτες μέρες του 2018, ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος συμπληρώνει 110 χρόνια ζωής και ευελπιστεί να επανέλθει στην γνώριμη του θέση, αποκτώντας ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο στα αθλητικά -και όχι μόνο- δρώμενα της χώρας. Δυστυχώς οι τωρινές συνθήκες δεν μας επιτρέπουν να αισιοδοξούμε. Μας το επιτρέπει όμως η ιστορία και το μέγεθος αυτού του εμβλήματος...
Οι δύσκολες μέρες που βιώνει ο Σύλλογος στον Ερασιτέχνη και στο ποδοσφαιρικό του τμήμα, για τους πολλούς είναι αποτέλεσμα κακών οικονομικών πολιτικών, όσων διοίκησαν τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Για εμένα αυτές οι λάθος πολιτικές που συνδιάστηκαν με επίσης λάθος νοοτροπίες ήταν αποτέλεσμα της στάσης του κόσμου.
Εξαιρώντας μια μικρή, σκληροπυρηνική μερίδα του κόσμου που απέκτησε -κατ'εμέ- σωστή κουλτούρα γύρω από τον Σύλλογο, κυρίως με την επιστροφή στην Λεωφόρο στις αρχές του 2000, ο κόσμος του Συλλόγου έχει μάθει να αυξομειώνει την αγάπη και την τρέλα του για το τριφύλλι ανάλογα με τα πρόσωπα.
Ο κόσμος έχει συνηθίσει, έχει μάθει και θεωρεί σωστό να τρελαίνεται με την τρέλα των Γιαννακόπουλων, να αισθάνεται ασφαλής με την οικονομική ασφάλεια των Βαρδινογιάννηδων, να γουστάρει περισσότερο με την μαγκιά του Πατέρα, να ονειρεύεται με τα όνειρα του Βγενόπουλου...
...να προσαρμόζει την αγάπη του για το τριφύλλι, ανάλογα με το ποιος βρίσκεται στο τιμόνι. Ξεχνώντας πως το τριφύλλι είναι από μόνο του αρκετό για να δηλώσεις αιώνια πίστη και πως υπήρχε πριν από όλους αυτούς και θα υπάρχει και μετά.
Μάθαμε να ζητάμε όλο και περισσότερα από πορτοφόλια άλλων, να απαιτούμε, με εμάς τους ίδιους παράλληλα να απέχουμε. Να ασκούμε κριτική σε όλους, εκτός από εμάς. Να τους κουνάμε το δάχτυλο γιατί δεν φέρονται ανά περιπτώσεις σαν Παναθηναϊκοί, όταν εμείς πολλές φορές δεν φερόμαστε σαν Παναθηναϊκοί. Να φωνάζουμε πως ο Παναθηναϊκός είναι ο λαός του όταν την ίδια στιγμή παρακαλάμε να βρεθεί κάποιος ζάμπλουτος να σώσει τον Παναθηναϊκό.
Στις 13 Απριλίου του 2008 ήξερα πως είναι αναπόφευκτο τόσες δεκάδες χιλιάδες κόσμου που βγήκαν στους δρόμους και ζήτησαν την αλλαγή σελίδας στην ΠΑΕ, να είχαν κοινές απόψεις για το αύριο του Συλλόγου. Ήξερα όμως πως μέσα σε αυτούς υπήρχε κι αυτή η μικρή, σκληροπυρηνική μερίδα του κόσμου που αντιλαμβανόταν αλλιώς τον Παναθηναϊκό και όριζε το τριφύλλι πάνω από πρόσωπα. Δυστυχώς όμως κι αυτή μπήκε στο τριπάκι να χωριστεί σε "Παναθηναϊκές παρατάξεις" και να αναλωθεί σε ανούσιες διαμάχες που εν τέλει δεν φέρανε καμία λύση στο τριφύλλι.
Το πρόβλημα του Συλλόγου και η λύση του βρίσκεται στον κόσμο. Τα ευρηματικά πανιά των Mad Boys, "Panathinaikos uber alles" και "Make my day" μιλούσαν ακριβώς για αυτό. Για έναν Παναθηναϊκό που είναι υπεράνω όλων και για ένα τριφύλλι που από μόνο του είναι ικανό να σου φτιάξει την μέρα.
Κάποτε, κάποιος είχε αναρωτηθεί πόσοι από αυτούς που φωνάζουν τα συνθήματα, τα κατανοούν και τα εννοούν...
Πως φωνάζεις "εμείς θα σε κρατήσουμε Παναθηναϊκέ;" όταν ο Ερασιτέχνης δεν αριθμεί ούτε το 1/4 όσων χωράει το πέταλο του Λυκαβηττού;
Ο Παναθηναϊκός θα βρει τον δρόμο του γιατί είναι μαγαζί γωνία. Αυτό είναι δεδομένο. Όπως ότι τα τωρινά προβλήματα θα τα βρούμε ξανά μπροστά μας, όσο ο κόσμος δεν αποκτά άλλη λογική γύρω από την αγάπη του για το τριφύλλι...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου