Λίγες μέρες πριν την συμπλήρωση μιας δεκαετίας από το ιστορικό συλλαλητήριο των Παναθηναϊκών κατά της οικογένειας Βαρδινογιάννη, ο κόσμος του Συλλόγου κλήθηκε να δώσει για ακόμη μια φορά το παρών, σε ακόμη ένα κάλεσμα για την κατάσταση του ποδοσφαιρικού τμήματος. Χωρίς πολλά-πολλά, ο κόσμος κατέκλυσε τον Τάφο του Ινδού περνώντας το μήνυμα πως είναι εδώ.
Αμέσως σε όλα τα ΜΜΕ έπαιξε η φωτογραφία του τιγκαρισμένου Τάφου. Μια φωτογραφία που έδινε ελπίδα και θύμιζε προς όσους έχουν ξεχάσει πως...ιδέες σαν τον Παναθηναϊκό δεν χάνονται, ούτε καταστρέφονται γιατί από πίσω υπάρχουν πιστοί, που ανά πάσα ώρα και στιγμή είναι έτοιμοι να δηλώσουν τον παρών για την παιδική τους αγάπη.
Βλέποντας λοιπόν αυτήν την φωτογραφία, σίγουρα δεν μπορώ να πως...ισούται με 1.000 λέξεις. Όπως πχ εκείνη από την 13η του Απρίλη, όπου η φωτογραφία δεν μπορούσε να περάσει για κανένα λόγο το πάθος και την δυναμική που υπήρχε εκείνο το μεσημέρι στην Λ.Αλεξάνδρας.
Η φωτογραφία από το μάζεμα της Τετάρτης είναι παραπλανητική δυστυχώς...
Γιατί και αυτή η προσπάθεια να βγούμε πιο ενωμένοι έπεσε στο κενό... Ούτε χωρισμένοι σε στρατόπεδα, ούτε διχασμένοι, ούτε τίποτα από αυτά δεν είμαστε...το μάζεμα της Τετάρτης έφερε ξανά φάτσες από τα παλιά, πιτσιρικάδες, μεγάλους...κάθε Παναθηναϊκό...
Κάθε Παναθηναϊκό που νιώθει και πονάει...όμως ήταν η πιο τρανή απόδειξη πως ακόμη και υπό τον φόβο της Β Εθνικής, ο κόσμος...εγώ, εσύ, όλοι μας είμαστε μπερδεμένοι...αν αυτό ήταν το "σχέδιο" ή όχι, πλέον έχει λίγη σημασία...ξεχάσαμε να αγαπάμε τον Παναθηναϊκό...ή μάλλον πως να αγαπάμε τον Παναθηναϊκό...
Πριν 10 χρόνια, ο κόσμος κατάφερε το αδύνατο και να (απο)δείξει πως δεν θέλει ο Σύλλογος που αγάπησε να είναι τσιφλίκι κανενός...10 χρόνια μετά έχουμε ξεχάσει, έχουμε μπερδευτεί και ανάθεμα κι αν ξέραμε που βαδίζουμε...
Αν ήμασταν ξεκάθαροι πρώτα από όλα με την πάρτη μας, τότε το μάζεμα θα μετατρεπόταν πολύ πιο εύκολα σε ουσιαστικές καθημερινές κινήσεις διαμαρτυρίας προς αυτούς που έφεραν τον Παναθηναϊκό σε αυτό το χάλι και με μεθοδικές κινήσεις τα τελευταία 10 χρόνια έχουν προσπαθήσει να διαλύσουν τα πάντα.
Δεν είμαστε όμως οκ μέσα μας γιατί κι εμείς φανήκαμε λίγοι...και εκεί που κατέβαινες τα σκαλιά του Τάφου και έλεγες πως τώρα ήρθε η ώρα, βλέποντας τον κόσμο να είναι έτοιμος για το οτιδήποτε...με την ακριβώς αντίθετη διάθεση τα ανέβαινες για να...τίποτα.
Όπως μου είπε εύστοχα ένας φίλος..."είμαστε εδώ αλλά το κακό είναι ότι πλέον απλά υπάρχουμε".
Ο Παναθηναϊκός είναι ο κόσμος του...ο Παναθηναϊκός δεν είναι μαγαζί...δεν ξενερώνουμε ποτέ...έτσι όπως μας θέλετε εσείς, ποτέ μας δεν θα γίνουμε εμείς...καλό είναι αυτά να αρχίζουμε να τα λέμε στους καθρέφτες και να δούμε αν έχουμε το θράσος να κοιτάμε την πάρτη μας στα μάτια ή από ντροπή έχουμε χαμηλώσει το βλέμμα...
ΥΓ: Κανένας δεν μπορεί να ανέβει στην πλάτη σου, αν πρώτα δεν σκύψεις εσύ...
ΥΓ2: Αν έβγαιναν αύριο οι μετοχές της ΠΑΕ στην...αγορά και ο καθένας έπαιρνε όσες αναλογούσαν στα λεφτά που έβαζε...πόσα λεφτά θα μαζεύαμε; Ούτε Συμμαχίες, ούτε μπροστινοί, ούτε project δισεκατομμυριών, ούτε καπετάνιοι οποιασδήποτε δεκαετίες, ούτε τίποτα...
Αν ήμασταν ΕΔΩ, δεν θα είχαμε ανάγκη κανέναν.
Δεν είμαστε εδώ για αυτό έχουμε φτάσει στο σημείο μέχρι και να...παρακαλάμε κάποιος να λυπηθεί το τριφύλλι...
Δική μας είναι η ευθύνη. Που δεν νιώθουμε και αδιαφορούμε για το τι μας ενώνει με τον τύπο που φοράει δίπλα μας τα πράσινα, αλλά ψάχνουμε επίμονα να βρούμε τι μας χωρίζει...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου