13 Απριλίου 2008...πότε πέρασαν 10 χρόνια...
Είναι κάποιες στιγμές στην ζωή σου που όσο καιρός κι αν περάσει, όσες καταστάσεις κι αν αλλάξουν, όσα ζόρια κι αν τραβήξεις...είναι κάποιες στιγμές που δεν θα βγουν ποτέ από μέσα σου. Θα τις κουβαλάς μέσα σου και θα πορεύεσαι μαζί τους για το υπόλοιπο της ζωής σου. Έτσι κι εκείνο το μεσημέρι...
Αλήθεια, θυμάστε εκείνο το μεσημέρι; Όσα προηγήθηκαν τις προηγούμενες μέρες;
«Ο Παναθηναϊκός είναι ο κόσμος του»
«Δύναμη σου, μόνο οι οπαδοί σου»
«Έτσι όπως μας θέλετε εσείς, ποτέ μας δεν θα γίνουμε εμείς»
Πόσα συνθήματα τραγουδάμε και πόσο λίγο τα υπστηρίζουμε με τις πράξεις μας...
Εκείνες τις μέρες όμως...εκείνες τις μέρες που οδήγησαν σε αυτό το ιστορικό μάζεμα δεκάδων χιλιάδων Παναθηναϊκών κάναμε πράξη τα παραπάνω...και με το παραπάνω.
Όλη η Αθήνα...όλη η Ελλάδα είχε ντυθεί στα πράσινα. Παναθηναϊκοί κάθε ηλικίας από κάθε γωνιά του πλανήτη σηκώθηκαν από τα σπίτια τους, μπήκαν σε αεροπλάνα, πλοία, τρένα, πούλμαν και έδωσαν το παρών στο Πεδίο του Άρεως.
Όπως έλεγε το ιστορικό μήνυμα...
«Κυριακή 13/4 στις 16:00 όλοι στο Πεδίον του Άρεως στην ΕΙΡΗΝΙΚΗ συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τον ΠΑΟ. ΤΕΛΟΣ! Δεν πάει άλλο.. Στειλ ' το παντού. Να είσαι εκεί, Ο ΠΑΟ ΣΟΥ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ.»
Πόσα χρόνια πέρασαν και πόσα θα περάσουν...
Αυτή η σπίθα που έκαιγε μέσα μας και βγαίναμε καθημερινές να γεμίζουμε με συνθήματα και πανιά όλους τους δρόμους...αυτή η ανυπομονησία να ξημερώσει η Κυριάκη...αυτή η ζωηράδα που φούντονε στον Τάφο την ώρα που έπαιζε το γυναικείο τμήμα μπάσκετ (με τις Εσπερίδες αν θυμάμαι καλά;)...αυτό το ερωτηματικό όταν κατηφορίζαμε την Αλεξάνδρας για το πόσοι θα νιώθουν σαν κι εμάς...αυτή η συγκίνηση όταν η πορεία ήταν έτοιμη να ξεκινήσει για το γήπεδο και το μάτι σου δεν μπορούσε να δει που τελειώνει αυτή η λαοθάλασσα...
Θυμάμαι ακόμη κάθε πρόσωπο, κάθε συνομηλία, κάθε έκφραση του κάθε αδερφού μου που στεκόταν στο πλάι μου...για να δείξουμε ότι ο κόσμος είναι εδώ...και μπαίνει ασπίδα στο τριφύλλι...και δεν λογαριάζει από ονόματα και φοβίες...Παναθηναϊκοί πιτσιρίκια μέχρι Παναθηναϊκοί με παράσημα πολλών δεκαετιών...όλοι δίπλα σου...όλοι μια γροθιά...
Τι όμορφο συναίσθημα να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος και θα το πας μέχρι όπου πάει...όσο αντέξει η ψυχούλα σου...
Για όλους αυτούς τους λόγους και άλλους τόσους που δεν μπορούν να γραφτούν παρά μόνο να σε κάουν να κλαις απο συγκίνηση, όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξεχαστεί η 13η του Απρίλη...
Μακάρι να ζούσα ξανά εκείνο το μεσημέρι...να μην μου επιτρέπω να καταλαγιάζω την σπίθα που καίει ακόμη μέσα μου...να δω έναν Παναθηναϊκό που δεν θα είναι τσιφλίκι κανενός, έναν Παναθηναϊκό που θα στηρίζεται στην δύναμη του κόσμου του και δεν θα περιμένει κανέναν μεσσία, έναν Παναθηναϊκό που θα πορεύεται με το ήθος και τις αξίες του, έναν Παναθηναϊκό που θα αποτελεί παράδειγμα για την κοινωνία, έναν Παναθηναϊκό που θα πετυχαίνει και θα αποτυγχάνει με τον τρόπο του, με το κεφάλι ψηλά...έναν Παναθηναϊκό ελεύθερο...
Μακάρι...κάπως ξαφνικά να αναβίωνε εκείνο το μεσημέρι...και να έβλεπα ξανά όλα τα πρόσωπα εκείνα που θα με συντροφεύουν στο πράσινο ταξίδι της αιωνιότητας...που θα ήταν ρομαντικοί και αυθεντικοί στις ιδέες τους και δεν θα έβαζαν πρόσωπα και συμφέροντα πάνω από το τριφυλλάκι που καψουρεύτηκα χωρίς λόγο από μικρός...
Η σπίθα μου μέσα ακόμη καίει...και ξέρω ότι καίει και σε άλλους...και αυτός ο δρόμος θα μας βρει στο τέλος νικητές...χωρίς αυτό το τριφυλλάκι να εξαρτιέται από κανέναν πλέον...
ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΡΕ ΤΡΙΦΥΛΛΑΡΑ...ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ...ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΤΕ!
ΥΓ: Ξεχαστήκαμε, χαθήκαμε, μπήκαμε σε τριπάκια, μας πέταξαν σε διλήμματα...να θυμάστε εκείνο το μεσημέρι...και η σπίθα θα ανάψει ξανά από μόνη της.
ΥΓ2: Όσοι...όσοι προσωποποιούν εκείνο το συλλαλητήριο είναι αυτοί που δεν καταλαβαίνουν. Και δεν χρειάζεται ποτέ να καταλάβουν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου