Πολλές φορές όταν νιώθω πως είμαι χαμένος ή αισθάνομαι πως τίποτα δεν προχωράει και απλά το μυαλό μου ανακυκλώνεται στα ίδια και στα ίδια, έχω την...τάση να την κάνω προς τα πίσω. Είτε αυτό λέγεται μια κουβέντα για τα παλιά, μια φωτογραφία που ξυπνάει αναμνήσεις ή μια άποψη κι ένα κείμενο που θα σου θυμίσουν πράγματα και θα ξυπνήσουν μέσα σου καταστάσεις που είχες ξεχάσει..
Το περιοδικάκι των Mad ανέκαθεν ήταν για τα μάτια μου κάτι σημαντικό. Τότε ένα «ευαγγέλιο» που μετέδιδε μια πρωτοποριακή κουλτούρα και γεννούσε σπόρους Παναθηναϊκών ιδεών σε μια εποχή που η χαοτική ποσότητα με πληροφορίες από το ίντερνετ δεν υπήρχε, τώρα ένα κειμήλιο που (προσωπικά πιστευω) σου δείχνει τον δρόμο με απόψεις που έχουν γραφτεί δεκαετία και βάλε πίσω.
Διαβάζοντας λοιπόν το πρώτο τεύχος της σεζόν 03/04 στάμτησα πάνω στην στήλη «Λιλιπούτειος» και στο αποχαιρετιστήριο του κείμενο έγραψε τα ακόλουθα για το τραύμα της Ριζούπολης, το οποίο είχε συμβεί λίγους μήνες πριν...
«Σε αυτό το τελευταίο άρθρο λοιπόν, έχω να γράψω με την ίδια βεβαιότητα που είχα γράψει πέρυσι τον Απρίλιο ότι: "αλήθεια πιστεύετε ότι ο Παναθηναϊκός θα πάρει φέτος το πρωτάθλημα; Το UEFA είναι πιο εφικτός στόχος", ότι ναι "φέτος ο Παναθηναϊκός θα πάρει το πρωτάθλημα". Η λογική αυτής της πρότασης στηρίζεται ότι προφανώς πρόκειται για εκπλήρωση ενός μέρους της περυσινής συμφωνίας της διοίκησης για το 3-0. Τα υπόλοιπα μέρη θα μας αποκαλυφθούν μάλλον στο μέλλον.
Ο Κόκκαλης έπαιζε πέρυσι το μεγαλύτερο στοίχημα της ζωής του, η καταστροφή όλων των σχεδιών θα ήταν ολοκληρωτική χωρίς την περυσινή εξέλιξη. Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει, ο μοναδικός τρόπος να μην είναι ευάλωτος στις αλλαγές που θα επέλθουν είναι να αυξήσει τους πελάτες του και την μονοπωλιακή του δύναμη. Το γήπεδο πρόλαβαν και του το έδωσαν, άλλωστε την συμπαράσταση αυτής της κυβέρνησης πάντα την είχε, αυτό που του έλειπε ήταν η ταύτιση στις συνειδήσεις των πελατών του ως του ακλόνητου προέδρου, ως του λυτρωτή τους. Για αυτό έπρεπε να κάνει κάτι φαντεζί, να δώσει σασπένς και στο τέλος να εμφανιστεί ως στρατηλάτης και από μηχανής Θεός. Βρήκε λοιπόν τους συνεργούς και αυτοί με την σειρά τους βρήκαν το τέλειο άλλοθι« "φταίνε οι παίκτες".
Να θυμηθούμε για την ιστορία: Το Πάσχα του 2002 ο Παναθηναϊκός πήρε στο μπάσκετ το Ευρωπαϊκό στην Μπολόνια. Όταν γύρισε στα play off, έγιναν οι ίδιοι τραμπουκισμοί. Πέτρες στο πούλμαν από υπαλλήλους των εταιριών Κόκκαλη, τρομοκρατία στο ΣΕΦ και όσα γνωστά ακολούθησαν. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος όμως προστάτευσε αυτήν την ομάδα, την πήρε κι έφυγε και τους εξέθεσε. Βέβαια δεν άλλαξε κάτι στο προμελετημέο έγκλημα (όπως και δεν θα άλλαζε κάτι πέρυσι) αλλά έδειξε ότι είναι δυνατός ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ. Αποκάλεσε κανείς τους παίκτες κότες;
Αντίστοιχα πέρυσι: Αυτοί οι παίκτες που έχασαν στην Ριζούπολη αποκλείστηκαν στην παράταση από την ομάδα που πήρε το UEFA, με μεγάλη δυσκολία. Οι ίδιοι τραμπουκισμοί έγιναν, ήταν κάποιος εκεί να προστατεύσει αυτήν την ομάδα, ξέρουν οι παίκτες ποιος είναι τελικά διοίκηση σε αυτήν την ομάδα; Τους είχαν ως πρόβατα στην σφαγή, το άλλοθι το είχαν έτοιμο εδώ και καιρό, θα τους πούμε "κότες", θα στρέψουμε τον κόσμο εναντίον τους, δεν θα μπούμε στην δαπάνη να κρατήσουμε κάποιους από αυτούς, θα εμφανιστούμε και σαν λυτρωτές και αναδιοργανωτέ του Παναθηναϊκού. Άλλωστε τα λεφτά από το Champions League τα είχαν ήδη εξασφαλίσει, κάτι που ο Κόκκαλης δεν είχε σίγουρο ακόμα. Τα πάντα παιζόντουσαν σε αυτό το παιχνίδι.
Ο αριθμός των πελατών (κατά κόσμο μέλη του Ολυμπιακού), η πολιτική ισχύς (έβγαλε λόγο σαν Έλληνας Μπερλουσκόνι στο δημοτικό θέατρο) που θα του επιτρέπει να κυριαρχεί κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς, η διαδοχή του Πέτρου Κόκκαλη, η επιτυχία του τηλεοπτικού σταθμού του, η απόσβεση του γηπέδου, τα χρήματα του Champions League. Όταν έκανε τις προκλητικές δηλώσεις προφανώς τις έκανε εκ του ασφαλούς. Άλλωστε δεν βγήκε κανείς από την κυβέρνηση, ούτε από τον Παναθηναϊκό να μηνύσει για δυσφήμιση του αθλήματος, εκτός από κάτι δηλώσεις του Βενιζέλου για τα προσχήματα.
Το καταλαβαίνω, είναι σκληρό και αποτρόπαιο έγκλημα ο κόσμος και οι παίκτες του Παναθηναϊκού να παίζουν εν αγνοία τους ρόλους κομπάρσους σε τέτοια νοσηρά έργα, αλλά μήπως η παγκόσμια ιστορία δεν έχει δώσει και δεν δίνει ακόμη αντίστοιχα παραδείγματα; Δεν υπάρχει καμία ελπίδα για τον Παναθηναϊκό όσο παραμένει επιχείρηση ενός ομίλου, όπως και δεν υπάρχει καμία ελπίδα για την παγκόσμια κοινότητα όσο ο άνθρωπος ταυτίζει την ευημερία του με την οικονομική ερμηνεία της: "την μεγιστοποίηση του κέρδους".»
Σκεφτείτε τώρα σε πόσα πράγματα έπεσε μέσα αυτό το κείμενο. Και σκεφτείτε εάν υπάρχουν σήμερα στις μέρες μας τέτοιες απόψεις που έχουν την νηφαλιότητα να κρίνουν σημαντικά γεγονότα, όπως η κατάσταση που βιώνει ο Σύλλογος πλην του μπάσκετ, βλέποντας λίγο παραπέρα από το δέντρο.
Πολύ αμφιβάλλω...
Όμως αισιοδοξώ πως για όσα τράβηξε και τραβάει ο Σύλλογος κάποια μέρα στο μέλλον θα μάθουμε την απάντηση στο «γιατί;». Αν δεν την μάθουμε, τότε σίγουρα θα την καταλάβουμε...όπως αντιλαμβανόμαστε ολοένα και καλύτερα την Ριζούπολη, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά...
ΥΓ: Την άποψη μου για τους Mad, όσοι με διαβάζουν από παλιά, την ξέρετε...μακάρι κάπου, κάπως, κάποτε να ξεπεταχτούν στον κόσμο ξανά μυαλά που θα δημιουργήσουν συνειδήσεις, συνήθειες και θα ποάγουν ξανά τον ρομαντισμό...
ΥΓ2: Διαβάζω ξανά τα περιοδικά...πόσο θα ήθελα γαμώτο μου, να γυρνούσα ξανά τον χρόνο πίσω και να τον σταματήσω σε κάποιο μικρό ματς του Τάφου...και να ζήσω ξανά την φλόγα της γωνίτσας...στριμωχτά, τιγκαρισμένη, με χρώμα και τρέλα...
ΥΓ3: Στήριξη περισσότερο στα ερασιτεχνικά από μπάλα και μπάσκετ...χωρίς χορηγούς στις φανέλες...με κόσμο παντού...να κρατά οικονομικά τον Σύλλογο...με την Λεωφόρο για γήπεδο έτσι κι αλλιώς...με αθλητές που θα μένουν για χρόνια και θα δένονται με το τριφύλλι...με συνθήματα αγάπης για τον ΠΑΟ και ελάχιστα μίσους για τους άλλους...ρομαντισμοί...σε κάνουν να νιώθεις ξένος και τρελός...εντελώς...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου