Οι εξελίξεις στο ποδοσφαιρικό τμήμα συνεχίζουν να καλύπτονται από ένα τεράστιο πέπλο μυστηρίου, ακόμη μια χρονιά αναμένεται ψυχοβγαλτική και χειρότερη από την περυσινή και για πρώτη φορά στα ιστορικά ο κόσμος χαρακτηρίζεται από πλήρη απάθεια και αποστροφή σε κάθε τι που έχει να κάνει με την «βιτρίνα» του Συλλόγου.
Την ίδια στιγμή, κι ενώ η « μεγάλη πληγή» του Παναθηναϊκού παραμένει ανοιχτή, η περίοδος παρακμής του Ερασιτέχνη φαίνεται πως λαμβάνει τέλος με την είσοδο του Δ.Γιαννακόπουλου στην διοίκηση του. Κάτι που σημαίνει πως η οικονομική επιφάνεια του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ είναι ένα μαξιλαράκι ασφαλείας, ώστε να μην συμπαρασύρει άλλο την Μάνα του Λόχου η κατάντια του ποδοσφαίρου.
Με άλλα λόγια, αυτό το καλοκαίρι μπήκε σε...safe mode και το δεύτερο κομμάτι του Συλλόγου. Από τον άνθρωπο που λίγο πολύ όλοι περίμεναν. Και κάπου εδώ είναι το...deja vu το οποίο νιώθω, όταν προσπαθώ να δω τις εξελίξεις του ποδοσφαιρικού τμήματος σαν τρίτος χωρίς συναισθηματισμούς και δίχως να αναπτύσσω θεωρίες.
Όταν πέρυσι την Άνοιξη ο Δ.Γιαννακόπουλος άνοιγε πυρ κατά του Δ.Μπαλτάκου πολύς κόσμος είχε σαστίσει και οι περισσότεροι δεν καταλάβαιναν τι συμβαίνει. Μόλις ο πρώτος έκανε γνωστό το όραμα του για τον Σύλλογο, όλα άρχιζαν και έβγαζαν νόημα. Ακόμη κι όταν η διοίκηση Μπαλτάκου αποχώρησε για να μπει ο Δ.Γιαννακόπουλος στον Ερασιτέχνη, λίγο πολύ κανένας μας δεν αγχώθηκε γιατί η είσοδος του δεν συνέβη πέρυσι, αφού όλοι μας ξέραμε πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτό θα γινόταν αργά ή γρήγορα..
Και έγινε...και πλέον μένει μόνο το κομμάτι του ποδοσφαίρου.
Από την μια τρέμω τι θα συμβεί την σεζόν που έρχεται και τις ψυχικές αντοχές που θα χρειαστούν για να υπάρξει ανοχή σε ακόμη μια μεταβατική σεζόν...από την άλλη νιώθω αυτό το...deja vu. Σαν να το έχω ξαναζήσει πέρυσι με τον Ερασιτέχνη.
Κι ας μην είναι ίδια τα οικονομικά μεγέθη...κι ας μην συγκρίνονται τα περίπου 3-3,5 εκατομμύρια χρέη με άγνωστα ανοίγματα της ΠΑΕ...κι ας μην παίζει μπάλα μόνος του για το τμήμα που εξασφαλίζει την βιωσιμότητα όλου του Συλλόγου.
Πάλι νιώθω πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η ΠΑΕ θα καταλήξει στα χέρια του Δ.Γιαννακόπουλου.
Δεν ξέρω αν περιμένει να φέρει τα νούμερα της ΠΑΕ στα μέτρα του, ούτε αν περιμένει ή όχι το «πράσινο φως» από τους συνέταιρους του στο «Athens Alive»...αυτό που ξέρω είναι πως έχω αυτήν την διαίσθηση...και αυτή έχει δημιουργηθεί από την συνέντευξη που είχε δώσει στην εφημερίδα του τον Ιανουάριο του 2008 όταν εξηγούσε πως θα έκανε την κίνηση του για την ΠΑΕ...
Ένα deja vu λοιπόν...που μένει να δούμε πόσο απέχει για να γίνει ξανά πραγματικότητα...από την στιγμή που δεν έχω πλέον την πνευματική ικανότητα να ερμηνεύσω και να κατανοήσω τι συμβαίνει πραγματικά με τον Αλαφούζο και τις συζητήσεις που κάνει για την μεταβίβαση.
ΥΓ: Κάποιοι θα πείτε "έκανε κι αυτός την κωλοτούμπα του και αβαντάρει τον Γιαννακόπουλο". Δεν ξέρω αν είναι κωλοτούμπα, καθώς όσα πίστευα για τον συγκεκριμένο στην διαδρομή της ΠΑΕ μέχρι το σήμερα, ακόμη τα πιστεύω. Όμως...όσα συνέβησαν τις μέρες που έφυγε ο Παύλος, με έκαναν να καταλάβω πως με κάποιο μαγικό τρόπο, το πιο σημαντικό που πέτυχαν ο Παύλος και ο Θανάσης δεν ήταν κανένας τίτλος αλλά πως τους βλέπουμε σαν την οικογένεια μας...και εκείνες τις μέρες είμασταν όλοι μια οικογένεια. Μια Παναθηναϊκή οικογένεια. Και τα συναισθήματα που ένιωσαν όλοι, μόνο πηγή δύναμης και ενότητας για την συνέχεια είναι.
Αυτό είναι το ένα. Το άλλο έχει να κάνει με τον κόσμο πριν από αυτό το γεγονός. Ο κόσμος απέδειξε πως δεν θέλει, δεν μπορεί, δεν πείθεται να βγει ο ίδιος μπροστά σε πρότυπα λαϊκής βάσης και να τρέξει το καράβι. Ανήκω στην συντριπτική μειοψηφία που πόνταραν σε αυτήν την λογική ιδιοκτησίας. Δυστυχώς έπεσα τραγικά έξω. Ο κόσμος θέλει έναν άνθρωπο με λεφτά που να εμπνέει και να έχει όραμα. Ο Δ.Γιαννακόπουλος φαίνεται πως τα έχει αυτά, οπότε ακόμη κι όταν το "όραμα" εμπλέκεται με επιχειρηματικά σχέδια, θα πρέπει να πηγαίνουμε παράλληλα με αυτά. Και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο δεν γίνεται.
Στον δικό μου ιδεατό Παναθηναϊκό κόσμο θα ήθελα ένα ποδόσφαιρο στην Λεωφόρο...όσο πιο παλιομοδίτικη γίνεται...με φανέλες χωρίς χορηγούς και ονόματα...απλά με ένα τρίφυλλι και ένα νούμερο...χωρίς καθίσματα...χωρίς προέδρους...αλλά αυτά περάσανε και ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας...οπότε...όσο πιο κοντά γίνεται στα πιστεύω μας...με όσο το δυνατόν λιγότερες υποχωρήσεις...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου