Έβλεπα χθες φωτογραφίες από την κατασκευή των κερκίδων στην Νέα Φιλαδέλφεια και από την σκεπαστή και έπιασα τον εαυτό μου να τον πιάνει μια μελαγχολία. Όχι από τις καλές, αλλά από εκείνες που περνάνε σαν τρένο εικόνες από το παρελθόν και τρέχεις να τις προλάβεις μη τυχόν και φύγουν μια για πάντα...
Παράλληλα τον έπιασα να χαίρεται...γιατί αν είσαι οπαδός μιας ομάδας ξέρεις πως θα νιώθει ο Αεκτζής μόλις βλέπει το σπίτι του να χτίζεται ξανά. Σαν να βλέπω την Λεωφόρο και την Θύρα 13 να σηκώνεται ξανά και να έρχεται για να μείνει άλλα 100 χρόνια και όχι να ζει υπό τον φόβο ενός γκρεμίσματος...και να τη πάλι η μελαγχολία...
Διάβαζα σήμερα για τα σχέδια του Σαββίδη που βάζει μπρος την ολική ανακατασκευή της Τούμπας. Την ίδια στιγμή πάει το μυαλό μου καμιά δεκαπενταετία πίσω, όταν ο γαύρος σήκωνε ξανά το Καραϊσκάκη...με τον τρόπο που το σήκωνε...
Την ίδια στιγμή έχουν πάψει χρόνια τώρα οι σοβαρές προτάσεις για μια νέα Λεωφόρο. Έχουμε "φτιάξει" νέα "σπίτια" σε όλες τις συνοικίες της Αθήνας εκτός από το πραγματικό σπίτι του Συλλόγου. Γιατί εκεί δεν γίνεται ανακαίνιση επειδή βρίσκεται στο κέντρο, γιατί εκεί χρειάζονται πολλά λεφτά, γιατί εκεί δεν υπάρχουν χώροι, γιατί εκεί υπάρχουν τα σχολεία, γιατί εκεί υπάρχουν τα προσφυγικά, γιατί εκεί δεν υπάρχουν αρκετές εμπορικές χρήσεις...
Κανένας δεν τολμάει να πει πως το σπίτι του Παναθηναϊκού είναι η Λεωφόρος και η ιστορία πρέπει να συνεχίζει να γράφεται εκεί...
Σαν να μην υπάρχει Λεωφόρος...αλλά εδώ θα μου πείτε με όλα αυτά που γίνονται θα πιστέψουμε στο τέλος πως αύριο-μεθαύριο δεν θα υπάρχει Παναθηναϊκός...
Και...κοίτα να δεις λοιπόν που όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα μείνουν στα σπίτια τους...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου