Πολλοί θα σκέφτηκαν πως η εικόνα του διαλυμένου από τα χιόνια σκεπάστρου, λειτούργησε ως το ακλόνητο επιχείρημα όσων υποστηρίζουν πως η Λεωφόρος είναι ένα παλιό γήπεδο και ο Παναθηναϊκός δεν έχει κανένα μέλλον εκεί πέρα.
Όμως, αυτό είναι η μισή αλήθεια...
Άλλοι τόσοι (ελπίζω οι περισσότεροι) ένιωσαν ένα σφίξιμο στα στήθη βλέποντας την Λεωφόρο, έτσι. Σαν να πήραν μια πρόγευση στην περίπτωση που εν τέλει ο Βοτανικός περάσει και η Λεωφόρος γκρεμιστεί...
Και να σας πω κάτι...
Από την μια σκέφτομαι, πως η λογική -εφόσον οι συμβάσεις κριθούν συμφέρουσες- λέει Βοτανικός (και με δεδομένο πως δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια, κάποιος να ηγηθεί ενός οράματος με κεντρικό άξονα το σπίτι του Συλλόγου)...
Από την άλλη, ξέρετε όμως τι; Σκέφτομαι με τι κριτήρια αγάπησα αυτά τα χρώματα. Λογικής; Ούτε καν, μιας και άνηκα στην...περίεργη κατηγορία εκείνων που κόλλαγαν περισσότερο σε κάθε πίκρα και η καψούρα μου ήταν ανεξαρτήτως επιτυχιών. Με συναίσθημα...
Με συναίσθημα βλέπω και την Λεωφόρο. Κάθε φορά που στρίβω στην Αλεξάνδρας και το πρώτο πράγμα που κοιτάω ασυναίσθητα είναι οι προβολείς να ξεπροβάλουν στον ουρανό και πιάνω τον εαυτό μου κάθε φορά να χαίρεται το ίδιο, δίχως λόγο...
ΥΓ: Ίσως και για τις δύο περιπτώσεις, όσων ψηφίσουν, αυτή η εικόνα να τους βοήθησε ένα τσακ περισσότερο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου