Όποιος πλέον εντυπωσιάζεται με το μια κρύο, μια ζέστη του Παναθηναϊκού, απλά εθελοτυφλεί. Δεν γίνεται να θεωρεί φίλος του Συλλόγου, την ήττα από τον Παναιτωλικό εκτός προγράμματος. Ο Παναθηναϊκός είναι μια μικρή ομάδα με τις εκλάμψεις της και το ρεζουμέ να την βρίσκει αντιμέτωπη με ομάδες σαν τον Όφη, τον Αστέρα Τρίπολης και τον Πας Γιάννινα.
Και η ακόμη πιο πικρή αλήθεια είναι πως το μέγεθος της ομάδας δεν επιβεβαιώνεται από τους 36 βαθμούς σε 24 αγώνες, αλλά από την συνολική αντιμετώπιση που "χαίρει" εντός των τειχών. Από τον κόσμο μέχρι τον ιδιοκτήτη και από τον προπονητή μέχρι τους παίκτες.
Είναι τυχαίο πως είμαστε στα κάγκελα μετά από νίκες κόντρα στους τελευταίους του πρωταθλήματος;
Είναι τυχαίο πως μιλάμε για καλή μπάλα, ενώ μετράμε 10 ήττες;
Είναι τυχαίο που παικτάκια τα βαφτίζουμε παικταράδες ελέω μιας καλής βραδιάς;
Προφανώς όχι, επειδή αυτές οι αντιδράσεις χαρακτηρίζουν μικρές ομάδες.
Άρα πως να είναι τυχαία η ήττα στο Αγρίνιο και πως να είναι τυχαία η ικανοποίηση αν μπούμε στα play off, όταν 2 αγωνιστικές πριν το τέλος η είσοδος σε αυτά δεν είναι σίγουρη;
Ο Παναθηναϊκός δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να σφραγίσει ότι είναι μια μικρή ομάδα, μιας και έχει δεδομένα πλέον όλα τα κουσούρια της.
ΥΓ: Αν δεν το πιάσατε, έχουμε 10 ήττες σε 24 αγωνιστικές. Κι όμως κάποιοι, θα βρουν τρόπους να ωραιοποιήσουν τα πράγματα.
ΥΓ2: Καμία ατυχία δεν μας κυνηγάει. Ανικανότητα υφίσταται.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου