Με το χθεσινό σφύριγμα της λήξης, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς γνώρισε την αποθέωση από το κόσμο του τριφυλλιού που τραγούδησε ρυθμικά το όνομα του. Μια σκηνή που είχαμε να την δούμε χρόνια και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινής, έμοιαζε με μια ξένη σκηνή για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Τουλάχιστον ξένη, για τις τελευταίες γενιές Παναθηναϊκών.
Όμως, έπρεπε να γίνει. Έπρεπε να...τα ακούσει. Όχι μόνο γιατί εξαιτίας του σκάσαμε ξανά ένα πράσινο χαμόγελο στην μπάλα, αλλά γιατί πριν από 1 χρόνο παρέλαβε καμένη γη και σήμερα παρουσιάζει στο κοινό μια τροπαιούχο ομάδα.
Και όχι. Δεν μπορώ να πω ότι παρουσίασε την μπάλαρα η ομάδα του. Αλλά της μετέδωσε δύο βασικά του χαρακτηριστικά που φάνηκαν από τις πρώτες δηλώσεις του (όταν κι εγώ τον έκραζα, μιας και με μια τεσσάρα από τον γαύρο οι προσδοκίες μου είχαν πιάσει πάτο). Ηρεμία και σοβαρότητα.
Όσο περνούσε ο καιρός, ο Παναθηναϊκός εξέλισσε αυτά τα χαρακτηριστικά και τα έκανε βασικό του συστατικό. Έτσι πήρε και χθες το Κύπελλο. Με ηρεμία και σοβαρότητα.
Το 19ο Κύπελλο γράφτηκε στην πράσινη ιστορία, ο Γιοβάνοβιτς μπήκε στο γκρουπ των προπονητών που έχουν δώσει έναν τίτλο στον Σύλλογο και πλέον το μεγάλο στοίχημα-ερώτημα είναι άλλο...
Θα μπορέσει να κάνει τον Παναθηναϊκό πρωταθλητή; Θα μπορέσει να τον βγάλει στο Ευρωπαϊκό προσκήνιο;
Με άλλα λόγια, θα μπορέσει να αφήσει το στίγμα του;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου