Καλοκαίρι του 1999

Δεν ξέρω ο καθένας πως το βλέπει, αλλά μετά και την μεταγραφή του Χάμες Ροντρίγκες στον γαύρο, σε συνδυασμό με τις δικές μας, αρκετά λιγότερο φανταχτερές αφίξεις, μου δημιουργήθηκε μια αίσθηση που παραπέμπει στο καλοκαίρι του 1999...

Τότε που ο πράκτωρ007 έφερνε Ζιοβάνι-Ζάχοβιτς, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης στο -παραγοντικό- κύκνειο άσμα του επέλεγε τον Κυράστα, ο οποίος με την σειρά του έφερνε αρκετά λιγότερο γνωστούς παίκτες και είχε δημιουργηθεί μια αίσθηση που αποτυπωνόταν σε ένα πρωτοσέλιδο του Φιλάθλου και είχε απήχηση σχεδόν σε όλους πως ο Παναθηναϊκός πετούσε λευκή πετσέτα.

Οι εβδομάδες και οι μήνες πέρασαν και η ομάδα του Κυράστα που είχε ως βάση εκείνον και την ομοιογένεια του ρόστερ, σαγήνευε τα πλήθη με την μπάλα που έπαιζε...και τα στοπ που έπρεπε να μπουν από την παράγκα "μνημονεύονται" ως σήμερα. 

Από την άλλη, η πολυδιαφημισμένη ομάδα του γαύρου απέδειξε την κατωτερότητα στα δύο μεταξύ μας παιχνίδια, όπου οι πράσινοι έκαναν ό,τι ήθελαν μέσα στο γήπεδο.

Εάν τα φετινά όμοια στοιχεία με επαληθεύσουν θα φανεί στην πορεία (ελπίζω μόνο αγωνιστικά)...αυτό που ξέρω πάντως είναι πως φέτος, όπως και το 1999, ο Παναθηναϊκός θα παρουσιάσει (παρουσιάζει δηλαδή) την ομάδα του προπονητή του.

ΥΓ: Τα πάντα εξαρτώνται από την οπτική γωνιά που βλέπει κανείς τα πράγματα. Αγωνιστικά, με το χέρι στην καρδιά κι έτσι όπως έχουν οι αγωνιστικές συνθήκες σε εμάς τώρα, δεν ζηλεύω τις μεταγραφές του. Εξωαγωνιστικά όμως -και σηκώνει πολύ μεγάλη συζήτηση- ζηλεύω και παραζητλέυω. Είναι τόσα πολλά τα παράπλευρα οφέλη όταν φέρνεις τέτοια ονόματα, που το καταλαβαίνει κανείς στην πορεία του χρόνου και όχι τώρα. Από την αναγνωρισιμότητα που αποκτάει η ομάδα σε παγκόσμιο επίπεδο, μέχρι τα συναισθήματα χαράς που προκαλούνται από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο φίλο μιας ομάδας.