Με το που τελείωσε το ματς με την Άλμπα, έκανα το λάθος να βάλω τον γαύρο που έπαιζε με την Ρεάλ. Πριν καν πάρουν το διπλό στην Μαδρίτη, με είχε πιάσει...κατάθλιψη.
Γιατί, ξέρετε...είναι πιο άσχημο όταν κάποτε είχες κάτι που το θαύμαζες και τώρα βλέπεις στοιχεία του στον αντίπαλο.
Ποια; Την ομοιογένεια με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αυτό λείπει από τον Παναθηναϊκό και αυτό θα τον οδηγήσει ξανά σε χαρούμενες μέρες. Και θέλει πλάνο, δουλειά και ψυχραιμία.
Το ερώτημα δεν είναι αν μπορεί να διαθέσει αυτά τα στοιχεία για να το πετύχει, αλλά εάν αντέχει ο ιδιοκτήτης του. Γιατί, μην γελιόμαστε. Το αφεντικό της ΚΑΕ δεν είναι μόνο ότι δηλώνει πως δεν τον ψήνει η ενασχόληση του με την ομάδα, αλλά πως η μέχρι τώρα παρουσία του δεν χαρακτηρίζεται από κάποιο πλάνο. Προπονητές αλλάζουν κάθε χρόνο, πλάνα κάθε τριετία, παίκτες πάνε κι έρχονται και η ομάδα δεν βαδίζει σε στερεές βάσεις.
Αντιθέτως, προτίμησε να γκρεμίσει τα πάντα με τον γαύρο στην Α2 και να του δώσει από το πουθενά ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, που σήμερα φαντάζει πολύ δύσκολο να καλυφθεί άμεσα.
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να χτίσει πάνω σε έναν ικανό προπονητή που θα διαμορφώσει ένα ρόστερ που θα έχει προοπτική τριετίας -χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα τεθεί εκτός διεκδίκησης τίτλων- και δεν θα αρέσκεται σε μεταγραφές μιας χρήσης.
Μπορεί;
Ή μάλλον προλαβαίνει να το κάνει πριν δημιουργηθεί πάλι η ανάγκη για εκ νέου γκρέμισμα και φτου κι απ'την αρχή;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου