...κι ενώ το παιχνίδι με την Λαμία έφτανε στο τέλος του, ο κόσμος του Συλλόγου φώναξε το γνωστό σύνθημα κατά του Αλαφούζου. Ένα σύνθημα που είχε ξεχαστεί εδώ και καιρό λόγω της καλής πορείας της ομάδας και θεωρώ πως ειδικά το συγκεκριμένο πρέπει να αποκτήσει άλλη...χρήση.
Καταρχάς (ή και καταρχήν), σήμερα είχε μεγαλύτερη αξία από το 0-3 κόντρα στον Πάοκ. Γιατί τότε ακούστηκε στην πρώτη εντός έδρας ήττα της ομάδας μετά από...12 μήνες, ενώ σήμερα ο κόσμος το φώναξε ενώ η ομάδα ήταν έτοιμη να κερδίσει το ματς.
Κι ακριβώς εκεί είναι για εμένα το ζητούμενο...
Να συνειδητοποιήσει ο κόσμος την σημασία αυτού του συνθήματος, να αντιληφθεί πότε και που πρέπει να γίνεται η...χρήση του.
Και η απάντηση είναι πολύ απλή. Παντού και πάντα!
Όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο μέχρι να ολοκληρωθεί η ιστορία του Βοτανικού, αυτό δεν πρέπει να βάζει στην σίγαση το συγκεκριμένο σύνθημα. Είναι ανάγκη να το φωνάζει ο κόσμος απέναντι στον χειρότερο παράγοντα που πέρασε ποτέ από τον Σύλλογο, απέναντι σε εκείνον που έριξε για εξωαγωνιστικούς λόγους την ομάδα στην Β Εθνική και τις...χάρισε τα περισσότερα από τα αρνητικά ρεκόρ της ιστορίας της.
Δεν πρέπει να ακούγεται όταν η ομάδα χάνει, αλλά σε κάθε ματς. Και να έχει την δική του "στιγμή".
Πως όλοι ξέρουν πως τα παιχνίδια θα ξεκινήσουν με το ΠΑΟ ΟΛΕ;
Πως ξέρουν ότι στο τέλος θα τραγουδηθεί με...θρησκευτική ευλάβεια ο ύμνος του Συλλόγου και ο ύμνος της 13;
Έτσι άπαντες να ξέρουν πλέον πως, μετά τους ύμνους ή με το σφύριγμα της λήξης να ακούγεται το σύνθημα αυτό, που είναι ύψιστης σημασίας για τον Σύλλογο και για την αξιοπρέπεια μας.
Να μην χρειάζεται να το δώσει κάποιος οργανωτής, να μην χρειάζεται να το ξεκινήσει κάποια παρέα...
Να έχει τον χρόνο του, σε συγκεκριμένο σημείο και να βγαίνει από όλους αυθόρμητα.
Να γίνει συνήθειο...
Και σε εμάς και σε εκείνον.
Γιατί τα χαμένα χρόνια δεν γυρίζουν και η ντροπές δεν ξεχνιούνται.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου