Χθες, λοιπόν...

 Υπό κανονικές συνθήκες την Τετάρτη 15 Μαρτίου όλοι οι δρόμοι θα οδηγούσαν στο ΟΑΚΑ για τον δεύτερο τελικό του Challenge Cup κόντρα στην Μακάμπι, με στόχο τον πρώτο Ευρωπαϊκό τίτλο στο βόλεϊ αντρών.

Τελικά, ο Παναθηναϊκός έγινε γαύρος, το ΟΑΚΑ έγινε ΣΕΦ και το Ευρωπαϊκό κατέληξε στον Πειραιά.

Η μεγάλη πράσινη Ευρωπαϊκή βραδιά δεν ήρθε ποτέ και όλα έμειναν με την απορία.

Τι θα γινόταν εάν δεν παίζαμε κεκλεισμένων, εάν περνάγαμε, εάν κερδίζαμε στο Ισραήλ, εάν τίγκαρε το ΟΑΚΑ, εάν το σηκώναμε...

Χθες, λοιπόν...κανένα από αυτά τα ερωτήματα δεν μπορούσε να απαντηθεί...και τα λούσα της Ευρώπης μετατράπηκαν σε απογευματινό μπασκετικό Τάφο.

Για τους λίγους, όπως συμβαίνει πολλά χρόνια τώρα...για τα ματς που δεν θα τα ακούσεις ούτε Παναθηναϊκούς να τα αναφέρουν και θα αγνοούν και την κατάληξη τους.

Όχι, οι λίγοι δεν είναι ικανοί να αλλάξουν τις ισορροπίες. Το ρομάντζο τους δεν μπορεί να ρεφάρει την ίδια την ιστορία. Όμως, μπορεί να εμπνεύσει και να ομορφύνει άλλους, κάμποσους, λίγους που θα θέλουν να την ψάξουν λίγο διαφορετικά.

Χωρίς τα πολλά-πολλά.

Είναι οι ίδιοι που θα πετύχεις να κάνουν κερκίδα σε κάποιο πόλο, για κάποιον δίχως νόημα αγώνα.

Και που ξέρεις...για αυτούς μετράει το ίδιο με έναν Ευρωπαϊκό τελικό. Όχι για να χρυσώσουν το χάπι ή γιατί δεν τους νοιάζει, αλλά γιατί είναι άλλη κουλτούρα...