Χωρίς ανάσα...

 Πάει και η Κυριακή, χωρίς να γίνουμε σοφότεροι. Ούτε βαθμολογικά άλλαξε κάτι, ούτε αγωνιστικά είδαμε κάτι το οποίο ακύρωσε όσα ξέραμε μέχρι τώρα. 

Η κούπα του πρωταθλητή περιμένει όποιον κάνει το 3Χ3 και την τελική στροφή θα την βγάλει εκείνος με τις μεγαλύτερες αντοχές. Ήδη οι τραυματισμοί τόσο σε εμάς, όσο και στην Άεκ δίνουν και παίρνουν και οι σερί τελικοί έχουν φέρει άπαντες στα όρια τους.

Με δεδομένο πως στα play off δεν έχω δει κάποιο στοιχείο-έκπληξη στην αγωνιστική ταυτότητα της ομάδας (μόνη εξαίρεση το δεύτερο μισό του β ημιχρόνου στην Τούμπα), η ομάδα του Γιοβάνοβιτς θεωρώ πως θα φανεί έτοιμη πνευματικά και αγωνιστικά στα back to back παιχνίδια. Όπως η όποια νίκη ή ήητα θα είναι στην διαφορά του 1 γκολ, οπότε το...μαρτύριο θα κρατήσει.

Εάν την Τετάρτη έρθουν άσσοι και το δικό μας και της Άεκ, τότε το πράγμα θα πάει (βασικά ήδη πάει) χωρίς ανάσα...

Η ομάδα δείχνει αξιόπιστη στα play off. Είτε κερδίζει, είτε γκελάρει το κάνει με τον τρόπο της και αυτό εμένα μου προκαλεί μια αισιοδοξία, εάν και θεωρώ αρκετά δύσκολο να περάσουμε τους δύο γαύρους χωρίς απώλεια.

Επειδή όμως το πράγμα πάει παιχνίδι με παιχνίδι...την Τετάρτη πρέπει άπαντες να είμαστε σε ακόμη μεγαλύτερη εγρήγορση και να μην αφήσουμε, όπως χθες, το άγχος να σβήσει τις φωνές μας. Υποδεχόμαστε έναν οργανισμό που διαχρονικά παίρνει μπόι εάν προκαλεί αποτυχίες στους άλλους, έρχεται με στόχο και είναι η νο.1 ομάδα που έχουμε δείξει ότι μπορεί να μας πάρει τον αέρα μέσα στο παιχνίδι.

Τετάρτη λοιπόν, πιο τελικός από εχθές και πάμε...