Με την τελευταία δεκαετία (και βάλε) να είναι όσο πιο σκληρή θα μπορούσε, τα περιθώρια συναισθηματισμού έχουν περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό. Ένα από τα σημεία, όπου πλέον δεν επιτρέπω το συναίσθημα να κυριαρχεί της λογικής είναι η στελέχωση των ομάδων μας.
Σήμερα λοιπόν, επιβεβαιώθηκε αυτό που όλοι περίμεναν, με τον Ζέκα να φοράει ξανά τα πράσινα, μετά την άρον-άρον αποχώρηση του το καλοκαίρι του 2017.
Μια κίνηση που εμπεριέχει πολύ περισσότερο συναίσθημα από λογική και που αν αυτό έχει γίνει κατανοητό μέσα στην ομάδα, τότε δεν υπάρχει απολύτως κανένα πρόβλημα. Η μεταγραφή του Ζέκα δεν έρχεται για να αναβαθμίσει το ρόστερ, αλλά για να δώσει στον παίκτη την δυνατότητα να κλείσει την καριέρα του.
Εάν δείξει στην πορεία ότι μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά (που δεν το θεωρώ καθόλου απίθανο), τότε καλώς να γίνει. Αλλά μην λειτουργήσει ως καπέλωμα στον προπονητή ο ερχομός του. Γιατί όλα είναι πιθανά...
Όσον αφορά τις υπερβολές που ακούγονται για τον Ζέκα, αντιλαμβάνεστε πως η άποψη μου δεν είναι...δημοφιλής, ούτε θα ακουστεί όμορφα στα αυτιά πολλών. Το...τίποτα των τελευταίων ετών μοιραία "ψήλωσε" την αξία και την προσφορά του Κάρλος.
Κανένας δεν λέει ότι δεν έδωσε τα πάντα για την ομάδα και δεν την αγαπάει. Αλλά όταν χαρακτηρίζεται ως εμβληματικός αρχηγός και τα σχετικά, ο Δομάζος, ο Σαραβάκος, ο Βαζέχα και κάμποσοι άλλοι θαρρώ πως κοιτάνε αμήχανα...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου