Περνάει στην λήθη του χρόνου...

 Όπως έγινε γνωστό, πλέον δεν θα μπορούν να διεξάγονται στον Τάφο ούτε οι τελικοί της Α1 μπάσκετ γυναικών...

Έτσι, μετά το μπάσκετ αντρών το 1992, το βόλεϊ αντρών το 2004, το βόλεϊ γυναικών το 2009, πλέον και το μπάσκετ γυναικών θα παίζει υπό προϋποθέσεις στο πιο ιστορικό κλειστό γήπεδο της χώρας.

Ασχέτως εάν οι διοικήσεις δρουν παθητικά (τότε και τώρα), ασχέτως εάν βρισκόταν κάποιος να έκανε το όνειρο κάθε Παναθηναϊκού πραγματικότητα χτίζοντας την νέα Λεωφόρο...αυτός ο Τάφος δεν συγκρίνεται και δεν θα μπορεί να συγκριθεί ποτέ με τίποτα.

Έχουν συμβεί ιστορικές κερκίδες που δεν κατέγραψαν ποτέ οι κάμερες, έχουν υπάρξει άκρως ρομαντικά παιχνίδια που δεν διαφημίστηκαν ποτέ και έχουν γαλουχηθεί γενιές Παναθηναϊκών που έμαθαν απλά να αγαπούν το τριφύλλι.

Εδώ και χρόνια φαίνεται πως ο χρόνος μετράει αντίστροφα, οπότε θα επαναλάβω ξανά ό,τι λέω την τελευταία δεκαετία...

Πάρτε τα παιδιά σας, τα εγγόνια σας, τα ανίψια σας, τραβήξτε τα μέχρι την Λεωφόρο και αφήστε τα να κατέβουν μόνα τα σκαλιά...

Και μαζί τους, πάρτε κι εσείς όσες περισσότερες τζούρες από αυτήν την γηπεδάρα.

Και κάποτε στο μέλλον, μετά από χρόνια, όταν ο Τάφος θα παίζει μόνο στα youtube, μην προσπαθήσετε να εξηγήσετε τα τι και τα πως. Άδικος κόπος. 

Η μαγεία δεν εξηγείται...