Κερδίζεις, χάνεις...

 Είχα γράψει και παλαιότερα πως θεωρούσα τουλάχιστον αστείο, να θυμάσαι πως δεν θες τον Αλαφούζο, όταν η ομάδα χάνει ένα παιχνίδι, έναν τίτλο ή μια πρόκριση.

Τα όσα (δεν) έχει πετύχει ο συγκεκριμένος παράγοντας δεν γίνεται να ξεχνιούνται με τις νίκες και τους τίτλους. Δεν αμαύρωσε απλά την ιστορία του Παναθηναϊκού, αλλά την αλλοίωσε. Ήρθε σαν συνέχεια του Τζίγγερ και απέδειξε πως τα πράγματα μπορούν να πάνε χειρότερα από χάλια.

Στο παιχνίδι με τον Άρη, ο κόσμος κράτησε μια ορθή στάση. Αμέσως μετά το γκολ (το δεύτερο νομίζω), αλλά και σε διάφορα σημεία του παιχνιδιού, όπου η ομάδα ήταν μπροστά στο σκορ, φώναξε κατά του Αλαφούζου.

Κατά την προσωπική μου εκτίμηση, αυτό είναι κάτι που πρέπει να συμβαίνει σε κάθε αγώνα και πρέπει να αποτελεί μια σταθερά στα πράσινα συνθήματα. Μια Παναθηναϊκή στάση αξιοπρέπειας.

Κερδίζει χάνεις λοιπόν...γιατί όσα έκανες και κάνεις ούτε ξεχνιούνται, ούτε συγχωρούνται, ούτε ανέχονται...

ΥΓ: Και για όσους λένε πως χαλάει το κλίμα με τέτοια συνθήματα, ας σκεφτούν πρώτα αν τα άτιτλα χρόνια το χαλάνε περισσότερο ή όχι...