Το απόλυτο κενό

 Είναι απο τις στιγμές που ξέρω τι θέλω να πω, αλλά δεν ξέρω πως να το πω. Για να μην γίνω άδικος και γραφικός. Άδικος απέναντι σε όσους αντέχουν ακόμη και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην ξεχάσουν και συμβιβαστούν. Γραφικός απέναντι στα όνειρα που έχω για αυτήν την παιδική καψούρα.

Βλέπεις, μεγαλώνουμε και ακόμη αδυνατούμε να μην τραβιόμαστε. Είμαστε ανίκανοι να ελέγξουμε την κάψα μας για αυτό το έμβλημα και ανήμποροι  να βάλουμε ένα στοπ. 

Δυστυχώς, ο Παναθηναϊκός μας προσφέρει εδώ και -πάρα πολλά- χρόνια αμέτρητες πίκρες και συγκεκριμένες χαρές. Μα έμελλε να είμαστε παρόντες στην σμίκρυνση του και να δίνουμε μάχες σε άνισους αγώνες. Μάχες απέναντι σε διοικήσεις που αντικειμενικά μικραίνουν τον Σύλλογο με τα "κατορθώματα" τους.

Μόνο και μόνο να σκεφτεί κάποιος πως 16 χρόνια μετά το ιστορικό συλλαλητήριο κατά των Βαρδινογιάννηδων, βρεθήκαμε πάλι στα ίδια μέρη για έναν τρις χειρότερο παράγοντα, τότε αυτό αρκεί για να αντιληφθούμε πόσο...δεν έχει προχωρήσει αυτός ο Σύλλογος.

Κατεβήκαμε ξανά στους δρόμους, φωνάξαμε και τουλάχιστον είμασταν καλά με το μέσα μας. Κάναμε αυτό που πρέπει.

Όμως, δίχως περιστροφές αυτό που βίωσα προσωπικά σήμερα, με διέλυσε...

Τόσο στο Πεδίο, όσο και στην Λεωφόρο.

Εάν, ένα πράγμα εκτιμούσα πως ενώνει όλους τους Παναθηναϊκούς σήμερα, τότε αυτό είναι πως ο Αλαφούζος δεν κάνει. Ασχέτως τι πιστεύει κανείς για τις προθέσεις του, όλοι συνηγορούν στο τέλος της μέρας πως είναι ανάξιος για τον Παναθηναϊκό. Μόνο και μόνο για αυτό πίστευα πως ο κόσμος που θα ένιωθε την ανάγκη να διαδηλώσει εναντίον του θα ήταν πολύ περισσότερος. Τ

Τελικά διαψεύστηκα.

Άλλοι μπορεί να βάζουν κάτω 100 παράγοντες και να συμπεραίνουν πως αυτή η κίνηση πέτυχε. Εμένα, συγχωράτε με, αλλά δεν μου επιτρέπεται να δω καμία επιτυχία.

Και δεν θα ψάξω καμία δικαιολογία, γιατί ξέρω ότι η εξήγηση είναι απλή. Απλούστατη.

Και το επιβεβαίωσα λίγες ώρες αργότερα με την λήξη του ματς με τον γαύρο, στην Λεωφόρο.

Ο κόσμος, ο πολύς, δεν ενδιαφέρεται. Δεν νοιάζεται σε τέτοιο βαθμό που θα τον χαλάσει εάν ο Παναθηναϊκός 1ος ή 10ος. Εάν βγει 1ος θα ψαχτεί για εισιτήριο, εάν βγει 10ος θα το μάθει από τις ειδήσεις.

Να σας το πω κι αλλιώς; Στα παπάρια του. Όταν ακούς χειροκροτήματα που τερμάτισες 4ος -και με ανατροπή απο΄2-0 σε 2-2- τι διαφορετικό να συμπεράνεις;

Βγήκες 4ος, ε και; 

Έχεις τον άτιτλο Αλαφούζο εδώ και 12 χρόνια, ε και;

Δεν θα πάρεις ούτε του χρόνου πρωτάθλημα, ε και;

Αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτή είναι η πλειοψηφία και αυτή είναι η μειοψηφία. 

Τα χρόνια πέρασαν, οι γενιές άλλαξαν και τα πάντα ξεχάστηκαν. 

Δύο πρωταθλήματα σε 24 χρόνια. Για ποιο πρωταθλητή Παναθηναϊκό μιλάς; 

Αν τα ισχυρίζεσαι πλέον αυτά, δεν αγαπάς την ομάδα. Την πολεμάς για τους πολλούς γιατί ψάχνεις προβλήματα. Πότε ήταν πρώτος για να είναι σήμερα πρόβλημα που βλέπεις την Τούμπα να πανηγυρίζει;

Ξαναλέω. Αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτή είναι η πλειοψηφία και αυτή είναι η μειοψηφία.

Πως κάτι τέτοιο ανατρέπεται; Έλα ντε...

Το απόλυτο κενό.

ΥΓ: Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται... Όχι σήμερα. Εδώ και καιρό. Το νο1 ζήτημα του Συλλόγου, το γηπεδικό. Ο καθένας με την άποψη του. Πόσοι από τους εκατομμύρια Παναθηναϊκούς είχαν δικαίωμα να ψηφίσουν; Πόσοι ψήφισαν; 

ΥΓ2: Κατάθλιψη, άδειασμα, ξενέρωμα. Και ίσως όλα αυτά να συμβαίνουν γιατί εμείς είμαστε οι λάθος που δεν ξεχνάμε ότι ο Παναθηναϊκός είναι πρώτος. Ίσως οι άλλοι να είναι σωστοί, που αφήνουν την ιστορία να συνεχίζει να αναφέρει τον Παναθηναϊκό ως χρήσιμο κομπάρσο...