Ουκ ολίγες οι στιγμές περηφάνειας που έχουμε ζήσει με το τμήμα μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Τόσες πολλές χαρές που χρειάζεσαι χρόνο για να τις θυμηθείς όλες, τόσες λίγες λύπες που τις απαριθμείς στο λεπτό. Φανταστικό, έτσι;
Μοιραία, οι ιστορικές επιτυχίες της φετινής σεζόν (από 17ος πέρυσι, πρώτος φέτος στην Ευρώπη και από 0-2 σε 3-2 στο πρωτάθλημα) έφεραν ανούσιες συγκρίσεις κατορθωμάτων, παικτών και πάει λέγοντας. Αδυνατώντας να ξεφύγω από αυτό το τριπάκι, έκανα κι εγώ τις δικές μου.
Όμως, με την λήξη της σεζόν έβγαλα κι ένα συμπέρασμα που εκτιμώ πως εμπεριέχει μπόλικη αντικειμενικότητα. Κι έχει να κάνει με το έκτο και το έβδομο Ευρωπαϊκό.
Ασυναίσθητα, όταν ο Σλούκας ύψωνε στον ουρανό του Βερολίνο την κούπα της Euroleague ένιωσα πως "τώρα αρχίζουμε". Ή για να ακριβολογώ "τώρα αρχίζουμε ξανά". Η αύρα που βγήκε καθόλη την σεζόν σε κάθε επίπεδο και η "φρεσκάδα" που είχαν οι πανηγυρισμοί σε κάθε τι σπουδαίο, με επιβεβαίωσαν. Το 2024 έχεις την αίσθηση πως βρισκόμαστε στον πρόλογο νέων χρυσών κεφαλαίων της ιστορίας μας.
Το 2011 δεν ήταν το ίδιο. Όταν ο Διαμαντίδης καλούσε τους "υπαρχηγούς" να σηκώσουν μαζί το έκτο Ευρωπαϊκό στην Βαρκελώνη ήταν εντελώς διαφορετικά τα συναισθήματα. Ή μάλλον, ψέμματα, ήταν το ίδιο το συναίσθημα της περηφάνειας αλλά με διαφορετική...αίσθηση. Ζούσαμε το Παναθηναϊκά ιδεατό όπου τα πάντα λειτουργούσαν ρολόι για χρόνια και γνωρίζαμε εξαρχής πως η επιτυχία ήταν...αναπόφευκτη με τόσα πρόσωπα που αποτελούσαν εγγύηση της.
Όμως μια σειρά από παράγοντες έδειχναν πως φτάνουμε στο τέλος ενός μαγικού κύκλου. Τα 12 χρόνια -που θα γινόντουσαν 13-, η οικονομική κρίση και γενικότερα η...δύναμη του χρόνου έκαναν ξεκάθαρο πως βιώναμε τα τελευταία επεισόδια αυτής της μοναδικής εποχής. Προφανώς, τότε δεν είχαμε την δυνατότητα να δούμε/αξιολογήσουμε καθαρά τα γεγονότα και ελπίζαμε πως τίποτα δεν θα αλλάξει.
Ο Παναθηναϊκός της Βαρκελώνης κέρδισε στο ρελαντί εκείνο το Final 4. Η αγκαλιά του Ζοτς με τον Διαμαντίδη ήταν το επιστέγασμα εκείνης της εποχής. Η μεγάλη αυλαία. Έστω κι αν η αποχώρηση των αφών, του Ζοτς, του Ιτούδη και μιας σειράς παικτών ήρθε το επόμενο καλοκαίρι. Θα μπορούσε να συμβεί πιο ομαλά, αλλά δεδομένα θα συνέβαινε.
Και όπως τότε υπήρχαν αντικειμενικοί λόγοι που συνηγορούσαν πως το έκτο Ευρωπαϊκό αποτελούσε τον επίλογο εκείνου του κύκλου, έτσι και τώρα υπάρχουν αντίστοιχες συνθήκες που δείχνουν ότι ένας υποσχόμενος κύκλος είναι έτοιμος να ανοίξει.
Η παραχώρηση του ΟΑΚΑ, τα υψηλά έσοδα, τα μεγάλα ονόματα, ο προπονητής επιτυχιών και η αμφίδρομη εμπιστοσύνη όλων των εμπλεκομένων συνηγορούν σε προσεχώς χρυσά χρόνια...
Η ζωή κάνει κύκλους...κι ελπίζω οι κραυγές χαράς του Βερολίνου να είναι απλά η -νέα- αρχή...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου