Τίποτα καινούργιο και καμία έκπληξη. Το παιχνίδι των Σερρών ήταν απλά μια επανάληψη από ένα επεισόδιο που έχουμε δει μέσα στις προηγούμενες τρεις δεκαετίες. Όσα είδαμε, όσα νιώσαμε και όσα είπαμε, δεν ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Το έχουμε βιώσει τόσες φορές, ώστε σήμερα να λέω με "περηφάνεια" ότι δεν με ακουμπάει πέρα από τα 90' και τα...8' των καθυστερήσεων...
Βγήκε στις Παναθηναϊκές αίθουσες αυτό το σήριαλ τον Δεκέμβρη του 1997. Οι πρωταγωνιστές αμέτρητοι, η τηλεθέαση υψηλή, οι εναλλαγές με αρκετές συγκινήσεις, αλλά τελείωσε. Τελείωσε εδώ και καιρό. Και τελείωσε γιατί πολύ απλά κούρασε. Δεν υπάρχει πια πραγματικά ενεργό κοινό να ζωντανεύει με αυτά τα επεισόδια.
Κι ο λόγος είναι πολύ απλός: Δεν αλλάζει το σενάριο.
"Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ να γίνει παναθηναϊκάκι". Οκ, το είδαμε αυτό το σήριαλ να εξελίσσεται με κάθε πιθανή και απίθανη ανατροπή.
Θες διαιτητές καμικάζι; Θες στημένα επεισόδια; Θες εξοντωτικές ποινές; Θες άδεια γήπεδα; Θες ακατάλληλα γήπεδα; Θες συνεργασίες πολιτείας και αστυνομίας; Θες με τρυπήματα εκ των έσω; Θες με αποδιοπομπαίους τράγους; Θες με μαλθακές διοικήσεις; Θες με φωνές και ουρλιαχτά;
Όλα τα έχουμε δει, για όλα έχουμε φωνάξει.
Έχουμε βγει στους δρόμους, έχουμε πάει σε διοικητικά συμβούλια, έχουμε πάει σε σπίτια, έχουμε νιώσει εγκληματίες...
Τι στο καλό να μου πει το χθεσινό; Τι διαφορετικό συναίσθημα να μου προκαλέσει;
Να βρίσω το κοράκι; Να βρίσω τον παίκτη; Να βρίσω τα ΜΜΕ; Να βρίσω την πολιτεία; Να βρίσω την ΠΑΕ;
Αρχίσαμε με τον μπαμπά Τσαγκαράκη, τον μπαμπά Γκαγκάτση και τον μπαμπά Σπάθα και έχουμε φτάσει να βιώνουμε τα ίδια πράγματα με τους γιους τους. Άρα, ούτε εδώ πέρα καινοτομία...
Το ζητούμενο είναι ξεκάθαρο και το χθεσινό πραγματικά δεν με έκανε στο ελάχιστο σοφότερο.
Ο Παναθηναϊκός να λειτουργεί σαν το πουτανάκι του κάθε τυχάρπαστου και να είναι ο χρήσιμος ηλίθιος μιας συγκεκριμένης λούπας. Να επιβιώνει με την ιστορία του, να φαντάζει δυνατός με τον κόσμο του και όταν καίει η μπάλα, να του ρίχνουν μια καρπαζιά και να πέφτει.
Πόσες φορές έχουμε δει το επεισόδιο της καθαρής ΠΑΕ που παραπονιέται; Πόσες φορές έχουμε ακούσει για το ανθρώπινο λάθος που δεν μπορεί να είναι δικαιολογία; Πόσες φορές έχουμε νιώσει πανίβλακες όταν καταφέρνουν να μας πείθουν πως όλα τα παράλογα έχουν λογική εξήγηση;
Πόσες φορές καταλήγουμε ότι δεν έχουμε Παναθηναϊκό ηγέτη που θα ορθώσει ανάστημα, θα επιβάλλει τους κανόνες του και θα τους πάρει όλους αμπάριζα;
Στην μετριότητα, στην παθητικότητα, στην μιζέρια και στην κλάψα. Γιατί το σενάριο είπαμε...έγραψε.
Μόνο που πλέον αυτό το σήριαλ έχει πάψει εδώ και καιρό να βγάζει κάτι καινούργιο, γιατί εξαντλήθηκε.
Όταν με το καλό αλλάξει τότε θα υπάρξουν και νέα επεισόδια και θα την δούμε αλλιώς. Όπως την βλέπουμε στο μπάσκετ. Και έχω ανάγκη να το πιστεύω γιατί αν αυτό το γαμημένο σενάριο είχε πετύχει τον σκοπό του, τότε δεν θα υπήρχε κανένας Τσαγκαράκης να προσπαθεί με το ζόρι να παίξει ακόμη ένα επεισόδιο...
Δυστυχώς, ο κόσμος έκανε τα προηγούμενα χρόνια πολύ περισσότερα από όσα του αναλογούσαν και δεν βρήκε την ανταπόκριση που έπρεπε. Αντιθέτως, πολεμήθηκε με λύσσα. Επειδή...ήθελε να αλλάξει το σενάριο.
Τέλος πάντων...
Μέχρι όποτε...θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε στο γήπεδο για το τριφύλλι...θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε για το τριφύλλι...θα συνεχίσουμε να αποδοκιμάζουμε τον Αλαφούζο για το τριφύλλι...θα συνεχίσουμε από συνήθεια και γιατί από παιδιά μάθαμε ότι δεν γίνεται αλλιώς.
YΓ: Τρεις δεκαετίες ρε μαλάκα. ΤΡΕΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου