Συνηθίζω να λέω πως όταν στο τέλος-τέλος δύο άνθρωποι χαίρονται στις νίκες του τριφυλλιού και στεναχωριούνται στις ήττες του, τότε αυτό αρκεί και περισσεύει για να πάνε στην άκρη οι διαφωνίες και να κατέβουν οι ταμπέλες.
Με τα πέρασμα των χρόνων, όταν "έπρεπε" να κρίνω μια Παναθηναϊκή προσωπικότητα, πριν πω το οτιδήποτε, άρχισα να αναλογίζομαι ποια είναι αυτή η πορεία αυτού του ανθρώπου στον Σύλλογο, όταν εκείνος δεν έχει να πάρει κάτι.
Και έφτασα να θεωρώ ως απόλυτο κριτήριο, την παρουσία του στα γήπεδα. Ένας παράγοντας, ένας προπονητής, ένας αθλητής...
Όταν είναι στην επικαιρότητα, μοιραίο επακόλουθο να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Όταν όμως πέσουν τίτλοι τέλους, εμφανίζονται στο γήπεδο; Πάνε να δουν την ομάδα; Έχουν το μεράκι να βρεθούν στην κερκίδα; Ή η παύση της ενασχόλησης τους, παύει και την όποια αγάπη τους για το τριφύλλι;
Έτσι, συχνά-πυκνά το μάτι μου πάντα πάει σε φωτογραφίες από τα επίσημα, για να δω τι, ποιοι και πως.
Ο Δομάζος λοιπόν ήταν πάντα εκεί. Στα έτσι και στα αλλιώς, πάντα τον έβλεπες να παρακολουθεί αγώνες της ομάδας. Κι ας μην συμφωνούσες με αυτά που έλεγε. Ήταν εκεί.
Αυτό από μόνο του για εμένα φτάνει και περισσεύει. Το απόλυτο κριτήριο για να δεις, πόσο...βαστάει τελικά η αγάπη σου για το τριφύλλι.
ΥΓ: Το ίδιο και τα αδέρφια. Τι κι αν έτρεχαν με το μπάσκετ. Πάντα ήταν παρόντες στην μπάλα, πάντα θα τους έβλεπες και στα Ερασιτεχνικά.
ΥΓ2: Το ίδιο και ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Την άποψη μου την ξέρετε για την οικογένεια. Όμως, τι μπορείς να πεις όταν τον βλέπεις να είναι σε όλα τα παιχνίδια της ομάδας στην μπάλα;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου