Αντιμέτωποι με τους ίδιους μας τους εαυτούς

 Νομίζω πως πλέον η κατάσταση στο ποδοσφαιρικό τμήμα του Συλλόγου έχει περάσει σε άλλη φάση, σε κάθε επίπεδο. Όχι πρόσφατα. Πιθανότατα εδώ και χρόνια, απλά επικεντρωνόμαστε στην μικρή εικόνα και δεν δίνουμε σημασία στην μεγαλύτερη.

Είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν αποδοκιμασίες στο πρόσωπο του Γιάννη Αλαφούζου, αλλά πλέον ο κόσμος του Συλλόγου μάλλον πρέπει να αλλάξει ρότα. Κι αναφέρομαι στα του γηπέδου. Τι γίνεται στις οθόνες δεν έχει και τόση αξία στα μάτια μου. Εγώ ήμουν που έγραφα πριν 1 χρόνο πως τα εναντίον του συνθήματα πρέπει να βρίσκονται στην...πράσινη playlist και να "παίζουν" σε κάθε ματς, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. 

Όμως, πλέον δεν έχει τόση αξία. Τα φωνάζουμε περισσότερο για να τα έχουμε καλύτερα με την πάρτη μας, παρά γιατί πιστεύουμε πως πιάνουν τόπο. Άλλωστε, αν κάτι έχει αποδειχθεί τα τελευταία 13 χρόνια είναι πως, εκτός από το πόσο λίγος είναι για το μέγεθος του Συλλόγου, τα μπινελίκια δεν τον αγγίζουν και στην κυριολεξία δεν δίνει καμία σημασία.

Για αυτό εκτιμώ πως πλέον αυτό που χρειάζεται ο κόσμος του Συλλόγου είναι δράση με έξυπνες κινήσεις που θα αφορούν την αφύπνιση όσων Παναθηναϊκών δίνουν ακόμη και σήμερα ελαφρυντικά στον Αλαφούζο ή δεν καίγονται και τόσο. 

Ο πολύς κόσμος του Συλλόγου είτε αδιαφορεί, είτε αρκείται στο λίγο γιατί έμαθε ή συνήθισε στο τίποτα. Ο πολύς κόσμος που με την παραμικρή σπίθα γεμίζει για πλάκα τα γήπεδα είναι στην πραγματικότητα ό,τι απέμεινε να θυμίζει το πραγματικό μέγεθος του Παναθηναϊκού, στην λαίλαπα Αλαφούζου.

Αρκεί να θυμηθείτε τα περυσινά παιχνίδια με Μπράγκα και Βιγιαρεάλ. 

Αυτός ο κόσμος πρέπει να νιώσει και να αντιληφθεί πως αυτό που συμβαίνει στον Παναθηναϊκό δεν είναι φυσιολογικό επειδή απλά το συνήθισε. Γιατί αν δεν νιώσει, τότε αυτός ο κόσμος θα αποτελέσει και τον μεγάλο κίνδυνο για τον ίδιο τον Σύλλογο.

Ήδη το dna των Παναθηναϊκών έχει αλλάξει. Κι αυτό ξέρετε πότε θα το καταλάβουμε για τα καλά; Όταν πάρουμε ξανά το πρωτάθλημα και θα υπάρξει συγχωροχάρτι για την επόμενη δεκαετία. Γιατί για έναν Παναθηναϊκό -ειδικά έναν πιτσιρικά- θεωρείται Η ευχάριστη έκπληξη η κατάκτηση του πρωτάθληματος. Δεν λογίζεται ως υποχρέωση, δεν αντιμετωπίζεται ως κάτι αυτονόητο. Είναι η υπέρβαση γιατί πολύ απλά δεν έχει δει ή εχει ξεχάσει πως είναι να χαμογελάμε πραγματικά στο ποδόσφαιρο.

Ο Αλαφούζος ήταν ο μόνος εχθρός του Συλλόγου μέχρι πρότινος. Πλέον, ο ίδιος μας ο εαυτός πρέπει να αντιμετωπίζεται έτσι γιατί συνηθίζουμε στο παράλογο, αρκούμαστε στο λίγο και δεν απαιτούμε αυτά τα οποία έκαναν τον Παναθηναϊκό μεγάλο και τρανό.

Λες πως μόνο η πρώτη θέση είναι επιτυχία και αντιμετωπίζεσαι σαν γραφικός. Λες πως δεν επιτρέπεται να χειροκροτάς όταν τερματίζεις 2ος ή και 4ος (πέρυσι για όσους ξέχασαν) και χαρακτηρίζεσαι ως εχθρός της ομάδας. Λες πως μόνο η νίκη είναι ο στόχος σε κάθε παιχνίδι και στο τέλος ούτε εσύ ο ίδιος το πιστεύεις...

Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια με τον Παναθηναϊκό κομπάρσο κι αυτό θα μπορούσε να δικαιολογήσει αρκετά, αλλά στα ίδια πάρα πολλά χρόνια βλέπουμε και τον Παναθηναϊκό νικητή και κατακτητή των πάντων στο μπάσκετ. Ό,τι συμβαίνει στην μπάλα, στο μπάσκετ επικρατεί το ακριβώς αντίθετο. Κι αυτό κανονικά θα έπρεπε να είναι ο φάρο, η υπενθύμιση και το μέτρο σύγκρισης, ώστε να μην ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και κυρίως ποιος είναι ο Σύλλογος που αγαπάμε.

Κι όμως μπροστά στο μαρτύριο του Αλαφούζου ξεχνάμε τα πάντα και πλέον καταλήγουμε αντιμέτωποι με τους ίδιους μας τους εαυτούς.