Στην Παναθηναϊκή επικαιρότητα έπαιξαν ξανά πρόσφατες δηλώσεις του Πατέρα σχετικά με την ενασχόληση του με τον Σύλλογο και πραγματικά δεν θα έμπαινα καν στην διαδικασία να τις σχολιάσω, εάν δεν είχα υπάρξει τόσο υπέρ του...πριν 15 χρόνια.
Ναι, έχουν περάσει 15 χρόνια κι αυτό από μόνο του πρέπει να τελειώνει κάθε συζήτηση.
Ο Πατέρας έκανε ένα καλό στην περίοδο της ενασχόλησης του, που δεν συγκρίνεται με κανένα νταμπλ και καμία Ευρώπη. Έφερε θετική αύρα στην ομάδα, στον κόσμο και συνολικά στον οργανισμό. Μια συνθήκη που είναι ξένη για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό.
Αυτό το συναίσθημα θα έπρεπε να αποτελέσει οδηγό για το μέλλον, αλλά εν τέλει αποτέλεσε αφορμή για εσωτερικούς πολέμους.
Όμως, όπως υπήρξε το τότε έτσι υπήρξε και το μετά. Και το μετά δεν τον έχει πουθενά γραμμένο στην ποδοσφαιρική Παναθηναϊκή επικαιρότητα. Είχε τα θέματα υγείας του, ξενέρωσε, γέμισε τοξικότητα, δεν γούσταρε...όλα δεκτά. Και κυρίως για τα υγείας που εκεί το βουλώνεις.
Όπως έχω γράψει...στα μάτια μου μετράει αυτός που πατάει στα γήπεδα. Όπως τα αδέρφια που δεν πατούσαν μόνο στο μπάσκετ, όπως ο Βλάσης...
Να πατάς στο γήπεδο, ασχολείσαι-δεν ασχολείσαι με τα διοικητικά...
Ε τον Πατέρα δεν ξέρω αν τον είδα ποτέ ξανά στο γήπεδο μετά τα περίεργα επεισόδια με τον Βόλο...
Άρα εκεί τελειώνει η όποια ιστορία. Μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας κι όσοι είμαστε ακόμη εδώ, ας βαστάμε με την αγάπη μας για το τριφύλλι, μπας και το δούμε ποτέ όπως το ονειρευόμαστε...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου